Yaazhini madhumitha
Well-Known Member
அத்தியாயம்-17
அடுத்த நாள் தனது ட்யூட்டியை
முடித்துக் கொண்டு மது கார்த்திக்
அலுவலகம் புறப்பட்டாள். வழக்கமாக
அலுவலகம் சென்றால் அவனைப்
பார்த்து விட்டுத் தான் போய் அவனது
தனி அறையில் உட்காருவாள்..
அல்லது அவன் கொஞ்சம் ப்ரியாக
இருந்தால் அவன் ஆபிஸ் அறையில்
உள்ள நாற்காலியிலேயே
உட்கார்ந்தபடி பேசிச் சிரித்தபடி
அவனுடன் நேரத்தைப் போக்குவாள்.
ஆனால் மனஸ்தாபம் வந்ததில்
இருந்து அலுவலகம் நுழைந்தவுடன்
நேராக தனி அறைக்குள் சென்று
நேரத்தை கடத்த ஆரம்பித்தாள்.
அன்றும் அப்படி உட்கார்ந்தபடி ஏதோ
புத்தகத்தைக் கன்னத்தில் கை
வைத்தபடி திருப்பிக் கொண்டு
இருந்தாள். ஆனால் நினைப்பு
எல்லாம் தன்னவனைச் சுற்றியே
திரிந்தது அவளுக்கு.
உள்ளே வந்தவன் ஏதோ அறிவிப்புப்
போல "கிளம்பலாம்" என்று மட்டும்
சென்று விட்டான்.. இதுவும் கடந்த
நான்கு நாட்களாக நடந்து வர ஒன்று
தான். இந்த மாதிரி விஷயங்களுக்கு
மட்டும் பேசும் அவன் மத்ததுக்கு வாய்
திறப்பதில்லை.
மது வந்து காரில் அமர கார்த்திக்
காரை எடுத்தான். மதுவும் சோர்வால்
கண்களை மூடி சீட்டின் மேல்
தலையைச் சாய்த்தாள். அவளின்
முகம் ஒளி இழந்துக் காணப்பட்டதைக்
கார்த்திக்கும் கண்டான். ஏனோ அன்று
கோபத்தில் சற்று அதிகமாகப்
பேசிவிட்டோமோ என்று மனம்
அவனுக்கும் உறுத்தியது.
அன்று அவன் அவளைத் திட்டிவிட்டு
பால்கனிக்குச் செல்ல அவன் மனமோ
"ஏன் நீ அவளிடம் குழைந்தது
இல்லையா? அவளிடம் மயங்கிக்
கிடந்தது நினைவு இல்லையா?" என்று
அவனையும் மீறி கேட்க தன் மேலேயே
அவனிற்கு கோபம் வந்தது
உண்மைதான். அவனிற்கும் தெரியும்
அவள் வேறு எதற்கோ அழைத்தாள்
என்று.
"ஆமாம் இவள் நடந்து கொண்டது
மட்டும் நியாயமா.. கல்யாண
ஆல்பத்தை எடுத்து வந்து ஏன்டா
இந்தக் கல்யாணம் நடந்தது என்பது
போல 'நொங்' என்று அவள் தம்பி
கையில் வைத்து விட்டுப் போகிறாள்..
அப்புறம் நியாயமாகப் பேசிகிறோம்
என்று எதிர்ப் பேச்சு வேறு" என்று
எண்ணினான். ஆனால் மது உடல்
சோர்வில் வேதனையிலும்
இருந்ததால் கல்யாண ஆல்பத்தை
வைத்தது அப்படி அவன்
கண்களுக்குத் தெரிந்தது என்பது
அவன் அறிவுக்கு எட்டவில்லை.
கணவன் காரை நிறுத்த அதற்குள்
பொள்ளாச்சி வந்து விட்டதா என்று
மது தன் கண்களைப் பிரித்தாள்.
கண்களை மீண்டும் மூடித் திறந்தவள்
அது ஏதோ கார் பார்க்கிங் என்று
அறிந்து கொண்டாள். அன்று அவன்
கூட்டி வந்த அதே ஷாப்பிங் மால்.
கார்த்திக் இறங்க அவளும் இறங்கிக்
கொண்டாள்.. ஏன் என்ன என்று கூட
அவளிற்குக் கேட்க இஷ்டமில்லை..
அவனுடனேயே சற்று இரண்டு மீட்டர்
தள்ளி நடந்து வந்தாள்.
எதற்கு வீண் வம்பு? தெரியாமல்
பக்கத்தில் போனால் கூட அன்று
போல எதாவது சொல்லி விடுவான்
என்று மதுவின் மூளை சொன்னது
உண்மை தான்.
மேலே சென்று மதுவை ஃபுட்
கோர்ட்டில் அமரச் சொல்லிவிட்டு
எதிரே இருந்த ஒரு கடையின் உள்ளே
சென்றான். அவன் போன பின்பு மது
கண்களைச் சுழலவிட்டாள்.. தனியாக
உட்கார்ந்து இருந்தது வேறு போர்
அடித்தது.
அந்தக் கடையையே பார்த்துக்
கொண்டு இருந்தாள். அங்கு கார்த்திக்
யாருடனோ பேசிக் கொண்டு
இருந்தது மதுவிற்குத் தெரிந்தது.
அங்கு அவர்கள் ஏதோ சொல்வதும்
கார்த்திக் விடாப்பிடியாக ஏதோ
மறுத்துச் சொல்லிக் கொண்டு
இருப்பதும் மதுவிற்கு பார்க்கும்
போதே ஏதோ தொழில் விஷயம் என்று புரிந்தது.
மது அங்கு பார்த்துக் கொண்டு இருக்க ஏதோ வந்து மதுவின் கால்களைத்
தொட மது விருட்டெனத் திரும்பினாள்.
அங்கு ஒரு குழந்தை அவள்
கால்களைப் பிடித்து அழுது கொண்டு
இருந்தது. யார் இந்தக் குழந்தை? என்று யோசித்தவள் இரண்டு வயது
தான் இருக்கும் என்று கணித்தாள்.
அக்குழந்தையை அள்ளிக் கையில்
எடுத்து தன் மடியில் அமர வைத்தவள்
சுற்றி முற்றிப் பார்க்க மதுவிற்கு யார்
குழந்தை என்றுத் தெரியவில்லை.
அப்படி யாரும் குழந்தையைத்
தேடுவது போல மதுவின்
கண்களுக்குச் சிக்கவில்லை..
குழந்தை அழ எழுந்து நின்றவள்
குழந்தைக்குத் தட்டிக் கொடுத்து
சமாதானம் செய்தாள்.
"பாப்பா யார் நீங்க? எங்க போகனும்?"
என்று குழந்தையிடம் மெதுவாக
வினவினாள். குழந்தை அழுது
கொண்டே "ம்மா.... காணா..." என்று
மழலையில் இரு கைகளையும் விரித்த
படிச் சொன்னது.
"குழந்தையை விட்டுவிட்டு எங்கே
போய்த் தொலைந்தாள்" என்று
அக்குழந்தையின் தாயைத் மனதில்
திட்டிக் கொண்டே குழந்தையை
வைத்தபடி மது நின்றாள்.
அதற்குள் கார்த்திக் அந்தக் கடையில்
இருந்து வெளியே வந்தான். முகம்
எண்ணையில் விழுந்த எள்ளைப்
போன்று வெடித்துக் கொண்டு
இருந்தது மதுவின் கண்களிலும்
பட்டது. மதுவைத் தேடி வந்தவன்
மதுவின் கையில் குழந்தை
இருப்பதைப் பார்த்து புருவத்தை
நெறித்தப்படி வந்தான். அருகில்
வந்தவன் "யார் குழந்தை?" என்று
மதுவிடம் வினவினான்.
"தெரியவில்லை" என்ற மது
குழந்தையைப் பற்றி கார்த்திக்கிடம்
சொன்னாள். குழந்தை மீண்டும் அழ
ஆரம்பிக்க குழந்தையை மதுவிடம்
இருந்து வாங்கியவன் தன் பங்கிற்கு
அவனும் சமாதானம் செய்தான்.
அவனும் சுற்றி முற்றிப் பார்த்தான்.
அவன் கண்களுக்கும் எவரும்
குழந்தையைத் தேடுவது போலத்
தட்டுப்படவில்லை.
கண்களைச் சழலவிட்ட படி
குழந்தையின் தாயைத் தேடிய மது
வலது பக்கம் ஒரு ஆளுயரக்
கண்ணாடியைப் பார்த்து ஒரு நிமிடம்
அப்படியே கண்களை அகற்றாமல்
நின்று விட்டாள். அவளும்
கார்த்திக்கும் அவன் கையில் ஒரு
குழந்தையுடன் நின்றதைக்
கண்டவளுக்கு தன் வயிற்றில்
வளரும் குழந்தையை கார்த்திக்
இப்படித்தானே தூக்கி
வைத்திருப்பான் என்ற எண்ணம்
தோன்றித் தன்னை அறியாமல்
புன்னகை பூத்தது. கண்ணாடியை ஒரு
நிமிடம் பார்த்து தன்னை மறந்து
ரசித்தவள் அவன் கண்ணாடிப் பக்கம்
திரும்ப சட்டென்று முகத்தை மாற்றி
விட்டாள் மது.
"தாரா..." என்று எங்கிருந்ததோ வந்தக்
குரலில் இருவரும் திரும்பினர். ஒரு
பெண்மணி இவர்களை நோக்கி
அரக்கப் பரக்க ஓடி வந்தார். அந்தப்
பெண்மணியை நோக்கி மது முன்னே
சென்றவள் கார்த்திக் நகராததைக்
கவனித்தாள்.
கார்த்திக் வராததைக் கவனித்தவள்
திரும்பிப் பார்க்க அவன் முகத்தில்
அதிர்ச்சி... தயக்கம் என எல்லாம்
தெரிந்தது. அந்தப் பெண்ணும்
எதையும் கவனிக்காமல் மது அருகில்
வந்தவள், கார்த்திக்கின் முகம் கண்டு
அப்படியே நின்று விட்டாள்.
இருவரையும் மாறி மாறிப் பார்த்த
மதுவிற்கு ஏதோ புரிந்தது போல்
இருந்தது. "கார்த்திக் எப்படி
இருக்கீங்க" என்று கேட்டவளின் குரல்
காற்றோடு கலந்தது. சுமார் நான்கு
வருடங்களுக்குப் பிறகு அவளைப்
பார்க்கிறான் கார்த்திக்.
"நல்லா இருக்கேன் சுஜி" என்று
குழந்தையை அவள் கையில் தந்தான்.
மதுவிற்கு உறுதியாகி விட்டது.
மதுவிற்கு அவ்விடத்தில் இருந்து
நகர்ந்து விடலாம் என்று இருந்தது.
ஆனால் ஏதோ ஒன்று அவளைத்
தடுத்து அவளை அங்கேயே நிற்க
வைத்தது. மதுவைப் பார்த்த சுஜி
"இது உங்கள் மனைவியா?" என்று
கேட்க கார்த்திக் ஆம் என்று தலை
அசைத்தான்.
"ஹாய் ஐம் சுஜி.. கார்த்திக்கோட
காலேஜ் மேட்" என்று கையை
நீட்டினாள் மதுவிடம். மதுவிற்கு தான்
மனதில் "ஓஓ... பிரண்டா?" என்று
நக்கலானக் கேள்வி எழுந்தது.
"ஹாய் ஐம் மது" என்று சிறிதாய் ஒரு
புன்னகை மட்டும் சிந்தினாள் மது.
பிறகு குழந்தையைப் பற்றிப் பேசினர்.
"நான் தாராவைக் கீழே இறக்கி
விட்டுவிட்டு.. சேல்ஸ்மேன் தந்த
இரண்டு பைகளையும் வாங்கிவிட்டு
திருப்புவதற்குள் காணாமல் போய்
விட்டாள். ஒரு நிமிடம் உயிரே போய்
விட்டது. ரொம்ப தாங்க்ஸ்" என்றாள்
இருவரையும் பார்த்து.
"ஓகே... நாங்க கிளம்பறோம்.. டைம்
ஆச்சு" என்று மதுவின் கரங்களைக்
கார்த்திக் பற்றி அவளை பிடித்துக்
கொண்டு நகர மதுவும் கால் போன
போக்கில் அவனுடன் நடந்தாள்.
மதுவிற்கு என்னவோ போல
இருந்தது. "பொறாமையா?" என்று
தனக்குத்தானே கேட்டாள்.
இன்னொருவனின் மனைவி
என்றாலும் அவள் கார்த்திக்கின்
முன்னால் காதலி என்று
நினைக்கையிலேயே மதுவிற்கு
கொஞ்சம் வயிறு எரிந்தது
உண்மைதான். பேசாமல் வந்து
அவனுடன் லிப்டிற்குள் நின்றாள்.
அவன் கை அப்போதும் தன் கையை
பிடித்து இருப்பதை உணர்ந்தவள்
எரிச்சலுடன் சட்டென்று தன் கையை
உருவிக் கொண்டாள். ஏதோ
யோசனையில் இருந்தவன் மது
கையை உருவியதை உணர்ந்து
அவளை நோக்க மதுவின் முகத்தில்
எள்ளும் கொள்ளும் வெடிப்பதை
உணர்ந்தான். ஏனோ தன்னை
அறியாமல் அவளின் செய்கையில்
சிரிப்பு வந்தது அவனுக்கு.
லிப்ட் நின்றுதும் காரை நோக்கி
நடந்தார்கள் இருவரும். காரில்
அமர்ந்தவன் "அது யார் என்று
விளக்கம் வேண்டுமா ?" என்று
நக்கலாக வினவினான்.
"எனக்கு கண்டவர்களைப் பற்றித்
தெரிந்து கொள்ள எந்த அவசியமும்
இல்லை" என்றவள் "மேலும் அதைக்
கேட்டு எனக்கு இருக்கும் கொஞ்சநஞ்ச
நிம்மதியையும் கெடுக்க விருப்பம்
இல்லை" என்று தன் நகத்தைப்
பார்த்தபடியே கூறினாள் மது.
"இப்போது உன் நிம்மதிக்கு என்ன
குறைவு வந்தது" என்று கேட்க வந்த
நாவை அடக்கினான் கார்த்திக்.
அவனுக்கே தெரியும் அவன் அவளை
காயப்படுத்தியது. அதனால் எதுவும்
பேசாமல் மதுவை முறைத்துவிட்டுக்
காரை எடுத்தான்.
கொஞ்ச நேரம் கழித்து
தொண்டையை செறுமியவன்
"மிதுனாவிடம் பேசினாயா? எப்படி
இருக்காளாம்? என்று கார்த்திக் கேட்க
மது 'உச்' கொட்டிவிட்டு வெளியே
பார்த்தபடியே வந்தாள்.
ஏற்கனவே மூட் அவுட்டில்
இருந்தவளுக்கு மிதுனாவைப் பற்றிக் கேட்டது பற்றிக் கொண்டு வந்தது..
"இவன் வேறு தெரியாத விஷயத்தைக்
கேட்டு வெறுப்பேற்றுகிறான்" என்று
மனதுக்குள் புகைந்தாள்.
"சரி அதைவிடு.. இப்போதெல்லாம்
சரியாக சாப்பிடுவதில்லை போல..
சற்று மெலிந்தும் தெரிகிறாய்.
சென்னையில் இருந்து வந்த போதே
அப்படித் தான் தெரிந்தாய்.. ஏன்
சரியாகப் சாப்பிடுவதில்லை?" என்று
குறையாகக் கேட்டான்.
"........"
பொறுமை இழந்த கார்த்திக் காரை
ஓட்டியபடியே அவளைத் தன் புறம்
திருப்பினான். "நான் கேட்டால்
எனக்கு பதில் வர வேண்டும் மது"
என்றான் சற்றுக் கோபமாக.
மதுவிற்கு அழுகை வந்துவிடும் போல
இருந்தது. எப்போ பார்த்தாலும்
காய்கிறானே என்று நினைத்தாள்.
"சுஜியைப் பார்த்து கார்த்திக்
கொடுத்த ரியாக்ஷனையே
நினைத்துக் கொண்டு வந்தாள்..
ஒருவேளை அந்தப் பழைய காதல் இன்னும் அவனுள் இருக்கிறதோ"
என்று தன்னைத்தானே போட்டுக்
குழப்பியபடி இருந்தவளைத் தான்,
கார்த்திக் மிதுனாவைப் பற்றிக்
கேட்டது.
ஏற்கனவே இந்த சிந்தனையில்
மனதை அலக்கடித்துக் கொண்டு
இருந்தவள், அவன் கேட்ட
கேள்விகளைக் காதில் சரியாக
வாங்கக் கூட இல்லை.. அதனால்தான்
அமைதியாகவே இருந்தாள் மது..
அவன் இப்போது அதட்டவும் எல்லாம்
சேர்ந்து அவளை வாட்டி எடுத்தது.
மது அவனை நிமிர்ந்து பார்க்காமல்
அப்படியே உட்கார்ந்து இருந்தாள்.
காரை நிறுத்தியவன் "இப்படி வாயை
மூடிக் கொண்டு இருந்தாள் என்ன
அர்த்தம்" என்று அதட்ட
"ஒன்றுமில்லை" என்று மட்டும்
அவளிடம் இருந்து பதில் வர அவளை
விட்டுவிட்டு காரை வெடுக்கென்று
எடுத்தான்.
மதுதான் அழுகையை அடக்கியபடி
மறுபடியும் வெளியே பார்த்துக்
கொண்டே வந்தாள். எப்போது நீ
அப்பா ஆகிவிட்டாய் என்று சொல்லப்
போகிறேனோ என்று மதுவின் மனம்
மிகவும் ஏங்கியது.
இருவரும் மௌனமாகவே வீடு வந்து
சேர்ந்தனர். வீட்டின் உள்ளே நுழைந்த
இருவரும் தங்கள் அறைக்குச் சென்று
உடையை மாற்றி கீழே வந்தனர்.
அவர்கள் கீழே வரவும் ஜானகி
இருவருக்கும் காஃபி எடுத்து வரவும்
சரியாக இருந்தது.
இருவரும் நான் யாரோ நீ யாரோ
என்பது போல உட்கார்ந்திருந்தனர்.
வேலுமணி வர அவருக்கும்
காஃபியைக் கலந்து வந்து
கொடுத்தார் ஜானகி.
"கார்த்திக் அந்த ப்ராஜெக்ட்
வேலையை ஆரம்பித்து விட்டாயா?"
என்று ஆரம்பித்தார். "இல்லை அப்பா
வர திங்கள் அன்று தான்
ஆரம்பிப்பேன்" என்று காஃபியைப்
பருகியபடிச் சொன்னான்.
"அப்படியாப்பா.. சரி அப்போது இந்த
சனி ஞாயிறு நம் வால்பாறை
எஸ்டேட்டிற்குச் சென்று
கணக்குகளைப் பார்த்துவிட்டு வா"
என்றார் வேலுமணி.
மதுவும் காதில் கேட்டுக் கொண்டு
தான் இருந்தாள். அவர்
சொன்னவுடனே கணவனைத்
திரும்பிப் பார்த்தவளுக்கு அவனும்
அவளைத் தான் தன் தந்தை
சொன்னவுடனே பார்த்தான் என்பது
தெரிந்தது. இருவருக்குமே அவன்
சென்னை செல்லும் முன் இருவரும்
பால்கனியில் நின்று பேசியதும்
அதற்குப் பின் அரங்கேறிய காதல்
ஆட்டங்களும் என எல்லாம் நினைவு
வந்தது. என்னதான் ஊடல் என்றாலும்
இரண்டு நாள் விட்டு இருக்க
வேண்டுமா என்று இருவருக்குமே
மனதில் எழுந்து இம்சித்தது
உண்மைதான்.
இதைக் கவனித்த வேலுமணி
"என்னப்பா பதிலையே காணோம்"
என்று மகனைப் பார்த்துக் கேட்டார்.
"ஒன்னும் இல்லை அப்பா.. வேறு ஒரு
யோசனை.. போய்விட்டு வருகிறேன்
அப்பா.. அங்கு ராசு அண்ணாவிடம்
மட்டும் தகவலைத்
தெரிவித்துவிடுங்கள்" என்று
காஃபியைக் குடித்து முடித்து
காலியானக் கப்பை தன்
அன்னையிடம் தந்தான்.
"சரி கார்த்திக்... அப்படியே நம்
மதுவையும் கூட்டிப் போ.. மதுவும்
இன்னும் நம் எஸ்டேட் எல்லாம்
பார்த்தது இல்லை.. இரண்டு நாள்
இருந்து எல்லாவற்றையும் சுற்றிக்
காண்பித்து விடுப்பா" என்றார்
வேலுமணி தன் கண்ணாடியை அவர்
சட்டைத் துணியில் துடைத்தபடி.
மதுவிற்கும் கார்த்திக்கிற்கும் புரிந்து
விட்டது அவர் ஏதோ ப்ளான்
போடுகிறார் என்று.. கார்த்திக் சரி
என்று சொல்ல வாயெடுக்க "இல்லை
மாமா.. சனி எனக்கு ஹாஸ்பிடல்
இருக்கு.. அவரே இந்த தடவை சென்று
விட்டு வரட்டும்.. நான் அடுத்த தடவை
சென்று வருகிறேன்" என்று
அவசரமாகச் சொன்னாள்.
கார்த்திக்கின் கண்கள் இடுங்கியது.
மதுவை ஒரு வெற்றுப் பார்வை
பார்த்தவன் எதுவும் பேசாமல்
தோளைக் குலுக்கினான்.
"ஏன் மது.. லீவ் போட்டுக்கலாம்ல..
முடியாது என்றால்.. சனி மதியத்திற்கு
மேல் அவ்வளவு patients வர
மாட்டார்கள் என்று சொல்லி
இருக்கிறாயே.. அறை நாள் விடுப்பு
எடுத்துக் கிளம்பி விடு" என்று எதுவும்
தெரியாதது போல் தக்க சமயம்
பார்த்து மருமகளை மேலே பேச
முடியாதபடி செய்தார் ஜானகி. "சரி"
என்று மதுவும் தலை ஆட்டினாள்.
சாப்பிட்டு விட்டு மேலே வந்தவளிடம்
"அவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு நீ என்னுடன்
வர வேண்டாம்.. வேண்டுமானால்
நான் அம்மா அப்பாவிடம் சொல்லிக்
கொள்கிறேன்" என்றான் அவன்
விட்டேற்றியாக.
"இந்த மாதிரிக் குத்தல் பேச்சுகளை
எண்ணித் தான் நான் வரவில்லை"
என்று சொல்லத் துடித்த நாவை
அடக்கிய மது, "தானும் போகவில்லை
என்று அவர்களின் முன்னால் சொல்லி
இருக்கக் கூடாது. இவனை
சங்கடத்திற்கு உள்ளாக்குவது
போலத்தானே அது" என்று அவளின்
மனதும் மூளையும் மாறி மாறிப்
பேசி அவனிற்காக வாதடியது.
"என்ன வருகிறாயா.. இல்லையா..
பதிலைச் சொன்னாய் என்றால் நான்
அப்பாவிடம் சொல்லுவதற்கு
வசதியாக இருக்கும்" என்றான்
கார்த்திக்.
"வருகிறேன்" என்று மது சின்னக்
குரலில் சொல்ல தலையை மட்டும்
ஆட்டிப் படுத்துவிட்டான். மதுவும்
பெட்டின் இன்னொரு பக்கத்தில்
சென்று படுத்துவிட்டாள். எப்போது
பார்த்தாலும் சூடான அடுப்பைப் போல
காய்கிறானே. இவனிடம் எப்போது
சொல்லுவது என்று யோசித்தபடியே
படுத்திருந்தாள்.. இந்நேரம்
சொல்லியிருந்தால் இந்த நாட்கள்
எப்படி இருந்திருக்கும் என்று
எண்ணினாள் மது..
"ஏய் மிதுனா.. எங்கே டி போய்த்
தொலைந்தாய்" என்று மிதுனாவையும்
திட்ட மது மறக்கவில்லை. என்னதான்
கோபம் வந்தாலும் அவனை மதுவால்
வெறுக்க முடியவில்லை.. பேசாமல்
தான் இருக்கிறாளே தவிர அவனின்
அருகாமையை மதுவின் மனம்
நினைத்து ஏங்கியது உண்மைதான்.
அவனின் சொற்கள் வேறு மனதை
ஆழமாக மதுவைக் காயப்படுத்தி
இருந்தது. அதனாலேயே அவளை
அவனிடம் இருந்து விலகி இருக்க
வைத்திருந்தது. இரண்டு நாட்கள்
செல்ல வால்பாறை செல்லும் தினம்
வந்தது.
அன்று காலையில் எழுந்தவன் மது
தயார் ஆகிக் கொண்டு இருந்ததைக்
கவனித்தான். "எல்லாம் பாக் பண்ணி
வைத்திரு. நாம் மதியம் இங்கு வர
மாட்டோம். அப்படியே வால்பாறை
சென்று விடுவோம்" என்றுவிட்டுக்
கார்த்திக்கும் தயாரானான்.
மதுவும் தேவையானவற்றை ஒரு பிக்
ஷாப்பர் பாக்கில் எடுத்து வைத்தாள்.
அவனுடைய உடைகளை அவன் வந்த
பிறகு அவன் எடுத்துத் தர அதையும்
எடுத்து அடுக்கினாள் மது.. பின்
இருவரும் கீழே வந்து சாப்பிட்டு விட்டு
வேலுமணியிடமும் ஜானகியிடமும்
சொல்லி விட்டுக் கிளம்பினர்.
"மாலை நீ ஆபிஸ் வர வேண்டாம்..
நானே ஹாஸ்பிடல் வந்து
விடுகிறேன்.. வரும் போது போன்
செய்கிறேன்.. கீழே வந்து விடு" என்று
காலையில் வரும் போது கார்த்திக்
சொன்னதால் அவனிற்காக மது
காத்திருந்தாள்.
அடுத்த நாள் தனது ட்யூட்டியை
முடித்துக் கொண்டு மது கார்த்திக்
அலுவலகம் புறப்பட்டாள். வழக்கமாக
அலுவலகம் சென்றால் அவனைப்
பார்த்து விட்டுத் தான் போய் அவனது
தனி அறையில் உட்காருவாள்..
அல்லது அவன் கொஞ்சம் ப்ரியாக
இருந்தால் அவன் ஆபிஸ் அறையில்
உள்ள நாற்காலியிலேயே
உட்கார்ந்தபடி பேசிச் சிரித்தபடி
அவனுடன் நேரத்தைப் போக்குவாள்.
ஆனால் மனஸ்தாபம் வந்ததில்
இருந்து அலுவலகம் நுழைந்தவுடன்
நேராக தனி அறைக்குள் சென்று
நேரத்தை கடத்த ஆரம்பித்தாள்.
அன்றும் அப்படி உட்கார்ந்தபடி ஏதோ
புத்தகத்தைக் கன்னத்தில் கை
வைத்தபடி திருப்பிக் கொண்டு
இருந்தாள். ஆனால் நினைப்பு
எல்லாம் தன்னவனைச் சுற்றியே
திரிந்தது அவளுக்கு.
உள்ளே வந்தவன் ஏதோ அறிவிப்புப்
போல "கிளம்பலாம்" என்று மட்டும்
சென்று விட்டான்.. இதுவும் கடந்த
நான்கு நாட்களாக நடந்து வர ஒன்று
தான். இந்த மாதிரி விஷயங்களுக்கு
மட்டும் பேசும் அவன் மத்ததுக்கு வாய்
திறப்பதில்லை.
மது வந்து காரில் அமர கார்த்திக்
காரை எடுத்தான். மதுவும் சோர்வால்
கண்களை மூடி சீட்டின் மேல்
தலையைச் சாய்த்தாள். அவளின்
முகம் ஒளி இழந்துக் காணப்பட்டதைக்
கார்த்திக்கும் கண்டான். ஏனோ அன்று
கோபத்தில் சற்று அதிகமாகப்
பேசிவிட்டோமோ என்று மனம்
அவனுக்கும் உறுத்தியது.
அன்று அவன் அவளைத் திட்டிவிட்டு
பால்கனிக்குச் செல்ல அவன் மனமோ
"ஏன் நீ அவளிடம் குழைந்தது
இல்லையா? அவளிடம் மயங்கிக்
கிடந்தது நினைவு இல்லையா?" என்று
அவனையும் மீறி கேட்க தன் மேலேயே
அவனிற்கு கோபம் வந்தது
உண்மைதான். அவனிற்கும் தெரியும்
அவள் வேறு எதற்கோ அழைத்தாள்
என்று.
"ஆமாம் இவள் நடந்து கொண்டது
மட்டும் நியாயமா.. கல்யாண
ஆல்பத்தை எடுத்து வந்து ஏன்டா
இந்தக் கல்யாணம் நடந்தது என்பது
போல 'நொங்' என்று அவள் தம்பி
கையில் வைத்து விட்டுப் போகிறாள்..
அப்புறம் நியாயமாகப் பேசிகிறோம்
என்று எதிர்ப் பேச்சு வேறு" என்று
எண்ணினான். ஆனால் மது உடல்
சோர்வில் வேதனையிலும்
இருந்ததால் கல்யாண ஆல்பத்தை
வைத்தது அப்படி அவன்
கண்களுக்குத் தெரிந்தது என்பது
அவன் அறிவுக்கு எட்டவில்லை.
கணவன் காரை நிறுத்த அதற்குள்
பொள்ளாச்சி வந்து விட்டதா என்று
மது தன் கண்களைப் பிரித்தாள்.
கண்களை மீண்டும் மூடித் திறந்தவள்
அது ஏதோ கார் பார்க்கிங் என்று
அறிந்து கொண்டாள். அன்று அவன்
கூட்டி வந்த அதே ஷாப்பிங் மால்.
கார்த்திக் இறங்க அவளும் இறங்கிக்
கொண்டாள்.. ஏன் என்ன என்று கூட
அவளிற்குக் கேட்க இஷ்டமில்லை..
அவனுடனேயே சற்று இரண்டு மீட்டர்
தள்ளி நடந்து வந்தாள்.
எதற்கு வீண் வம்பு? தெரியாமல்
பக்கத்தில் போனால் கூட அன்று
போல எதாவது சொல்லி விடுவான்
என்று மதுவின் மூளை சொன்னது
உண்மை தான்.
மேலே சென்று மதுவை ஃபுட்
கோர்ட்டில் அமரச் சொல்லிவிட்டு
எதிரே இருந்த ஒரு கடையின் உள்ளே
சென்றான். அவன் போன பின்பு மது
கண்களைச் சுழலவிட்டாள்.. தனியாக
உட்கார்ந்து இருந்தது வேறு போர்
அடித்தது.
அந்தக் கடையையே பார்த்துக்
கொண்டு இருந்தாள். அங்கு கார்த்திக்
யாருடனோ பேசிக் கொண்டு
இருந்தது மதுவிற்குத் தெரிந்தது.
அங்கு அவர்கள் ஏதோ சொல்வதும்
கார்த்திக் விடாப்பிடியாக ஏதோ
மறுத்துச் சொல்லிக் கொண்டு
இருப்பதும் மதுவிற்கு பார்க்கும்
போதே ஏதோ தொழில் விஷயம் என்று புரிந்தது.
மது அங்கு பார்த்துக் கொண்டு இருக்க ஏதோ வந்து மதுவின் கால்களைத்
தொட மது விருட்டெனத் திரும்பினாள்.
அங்கு ஒரு குழந்தை அவள்
கால்களைப் பிடித்து அழுது கொண்டு
இருந்தது. யார் இந்தக் குழந்தை? என்று யோசித்தவள் இரண்டு வயது
தான் இருக்கும் என்று கணித்தாள்.
அக்குழந்தையை அள்ளிக் கையில்
எடுத்து தன் மடியில் அமர வைத்தவள்
சுற்றி முற்றிப் பார்க்க மதுவிற்கு யார்
குழந்தை என்றுத் தெரியவில்லை.
அப்படி யாரும் குழந்தையைத்
தேடுவது போல மதுவின்
கண்களுக்குச் சிக்கவில்லை..
குழந்தை அழ எழுந்து நின்றவள்
குழந்தைக்குத் தட்டிக் கொடுத்து
சமாதானம் செய்தாள்.
"பாப்பா யார் நீங்க? எங்க போகனும்?"
என்று குழந்தையிடம் மெதுவாக
வினவினாள். குழந்தை அழுது
கொண்டே "ம்மா.... காணா..." என்று
மழலையில் இரு கைகளையும் விரித்த
படிச் சொன்னது.
"குழந்தையை விட்டுவிட்டு எங்கே
போய்த் தொலைந்தாள்" என்று
அக்குழந்தையின் தாயைத் மனதில்
திட்டிக் கொண்டே குழந்தையை
வைத்தபடி மது நின்றாள்.
அதற்குள் கார்த்திக் அந்தக் கடையில்
இருந்து வெளியே வந்தான். முகம்
எண்ணையில் விழுந்த எள்ளைப்
போன்று வெடித்துக் கொண்டு
இருந்தது மதுவின் கண்களிலும்
பட்டது. மதுவைத் தேடி வந்தவன்
மதுவின் கையில் குழந்தை
இருப்பதைப் பார்த்து புருவத்தை
நெறித்தப்படி வந்தான். அருகில்
வந்தவன் "யார் குழந்தை?" என்று
மதுவிடம் வினவினான்.
"தெரியவில்லை" என்ற மது
குழந்தையைப் பற்றி கார்த்திக்கிடம்
சொன்னாள். குழந்தை மீண்டும் அழ
ஆரம்பிக்க குழந்தையை மதுவிடம்
இருந்து வாங்கியவன் தன் பங்கிற்கு
அவனும் சமாதானம் செய்தான்.
அவனும் சுற்றி முற்றிப் பார்த்தான்.
அவன் கண்களுக்கும் எவரும்
குழந்தையைத் தேடுவது போலத்
தட்டுப்படவில்லை.
கண்களைச் சழலவிட்ட படி
குழந்தையின் தாயைத் தேடிய மது
வலது பக்கம் ஒரு ஆளுயரக்
கண்ணாடியைப் பார்த்து ஒரு நிமிடம்
அப்படியே கண்களை அகற்றாமல்
நின்று விட்டாள். அவளும்
கார்த்திக்கும் அவன் கையில் ஒரு
குழந்தையுடன் நின்றதைக்
கண்டவளுக்கு தன் வயிற்றில்
வளரும் குழந்தையை கார்த்திக்
இப்படித்தானே தூக்கி
வைத்திருப்பான் என்ற எண்ணம்
தோன்றித் தன்னை அறியாமல்
புன்னகை பூத்தது. கண்ணாடியை ஒரு
நிமிடம் பார்த்து தன்னை மறந்து
ரசித்தவள் அவன் கண்ணாடிப் பக்கம்
திரும்ப சட்டென்று முகத்தை மாற்றி
விட்டாள் மது.
"தாரா..." என்று எங்கிருந்ததோ வந்தக்
குரலில் இருவரும் திரும்பினர். ஒரு
பெண்மணி இவர்களை நோக்கி
அரக்கப் பரக்க ஓடி வந்தார். அந்தப்
பெண்மணியை நோக்கி மது முன்னே
சென்றவள் கார்த்திக் நகராததைக்
கவனித்தாள்.
கார்த்திக் வராததைக் கவனித்தவள்
திரும்பிப் பார்க்க அவன் முகத்தில்
அதிர்ச்சி... தயக்கம் என எல்லாம்
தெரிந்தது. அந்தப் பெண்ணும்
எதையும் கவனிக்காமல் மது அருகில்
வந்தவள், கார்த்திக்கின் முகம் கண்டு
அப்படியே நின்று விட்டாள்.
இருவரையும் மாறி மாறிப் பார்த்த
மதுவிற்கு ஏதோ புரிந்தது போல்
இருந்தது. "கார்த்திக் எப்படி
இருக்கீங்க" என்று கேட்டவளின் குரல்
காற்றோடு கலந்தது. சுமார் நான்கு
வருடங்களுக்குப் பிறகு அவளைப்
பார்க்கிறான் கார்த்திக்.
"நல்லா இருக்கேன் சுஜி" என்று
குழந்தையை அவள் கையில் தந்தான்.
மதுவிற்கு உறுதியாகி விட்டது.
மதுவிற்கு அவ்விடத்தில் இருந்து
நகர்ந்து விடலாம் என்று இருந்தது.
ஆனால் ஏதோ ஒன்று அவளைத்
தடுத்து அவளை அங்கேயே நிற்க
வைத்தது. மதுவைப் பார்த்த சுஜி
"இது உங்கள் மனைவியா?" என்று
கேட்க கார்த்திக் ஆம் என்று தலை
அசைத்தான்.
"ஹாய் ஐம் சுஜி.. கார்த்திக்கோட
காலேஜ் மேட்" என்று கையை
நீட்டினாள் மதுவிடம். மதுவிற்கு தான்
மனதில் "ஓஓ... பிரண்டா?" என்று
நக்கலானக் கேள்வி எழுந்தது.
"ஹாய் ஐம் மது" என்று சிறிதாய் ஒரு
புன்னகை மட்டும் சிந்தினாள் மது.
பிறகு குழந்தையைப் பற்றிப் பேசினர்.
"நான் தாராவைக் கீழே இறக்கி
விட்டுவிட்டு.. சேல்ஸ்மேன் தந்த
இரண்டு பைகளையும் வாங்கிவிட்டு
திருப்புவதற்குள் காணாமல் போய்
விட்டாள். ஒரு நிமிடம் உயிரே போய்
விட்டது. ரொம்ப தாங்க்ஸ்" என்றாள்
இருவரையும் பார்த்து.
"ஓகே... நாங்க கிளம்பறோம்.. டைம்
ஆச்சு" என்று மதுவின் கரங்களைக்
கார்த்திக் பற்றி அவளை பிடித்துக்
கொண்டு நகர மதுவும் கால் போன
போக்கில் அவனுடன் நடந்தாள்.
மதுவிற்கு என்னவோ போல
இருந்தது. "பொறாமையா?" என்று
தனக்குத்தானே கேட்டாள்.
இன்னொருவனின் மனைவி
என்றாலும் அவள் கார்த்திக்கின்
முன்னால் காதலி என்று
நினைக்கையிலேயே மதுவிற்கு
கொஞ்சம் வயிறு எரிந்தது
உண்மைதான். பேசாமல் வந்து
அவனுடன் லிப்டிற்குள் நின்றாள்.
அவன் கை அப்போதும் தன் கையை
பிடித்து இருப்பதை உணர்ந்தவள்
எரிச்சலுடன் சட்டென்று தன் கையை
உருவிக் கொண்டாள். ஏதோ
யோசனையில் இருந்தவன் மது
கையை உருவியதை உணர்ந்து
அவளை நோக்க மதுவின் முகத்தில்
எள்ளும் கொள்ளும் வெடிப்பதை
உணர்ந்தான். ஏனோ தன்னை
அறியாமல் அவளின் செய்கையில்
சிரிப்பு வந்தது அவனுக்கு.
லிப்ட் நின்றுதும் காரை நோக்கி
நடந்தார்கள் இருவரும். காரில்
அமர்ந்தவன் "அது யார் என்று
விளக்கம் வேண்டுமா ?" என்று
நக்கலாக வினவினான்.
"எனக்கு கண்டவர்களைப் பற்றித்
தெரிந்து கொள்ள எந்த அவசியமும்
இல்லை" என்றவள் "மேலும் அதைக்
கேட்டு எனக்கு இருக்கும் கொஞ்சநஞ்ச
நிம்மதியையும் கெடுக்க விருப்பம்
இல்லை" என்று தன் நகத்தைப்
பார்த்தபடியே கூறினாள் மது.
"இப்போது உன் நிம்மதிக்கு என்ன
குறைவு வந்தது" என்று கேட்க வந்த
நாவை அடக்கினான் கார்த்திக்.
அவனுக்கே தெரியும் அவன் அவளை
காயப்படுத்தியது. அதனால் எதுவும்
பேசாமல் மதுவை முறைத்துவிட்டுக்
காரை எடுத்தான்.
கொஞ்ச நேரம் கழித்து
தொண்டையை செறுமியவன்
"மிதுனாவிடம் பேசினாயா? எப்படி
இருக்காளாம்? என்று கார்த்திக் கேட்க
மது 'உச்' கொட்டிவிட்டு வெளியே
பார்த்தபடியே வந்தாள்.
ஏற்கனவே மூட் அவுட்டில்
இருந்தவளுக்கு மிதுனாவைப் பற்றிக் கேட்டது பற்றிக் கொண்டு வந்தது..
"இவன் வேறு தெரியாத விஷயத்தைக்
கேட்டு வெறுப்பேற்றுகிறான்" என்று
மனதுக்குள் புகைந்தாள்.
"சரி அதைவிடு.. இப்போதெல்லாம்
சரியாக சாப்பிடுவதில்லை போல..
சற்று மெலிந்தும் தெரிகிறாய்.
சென்னையில் இருந்து வந்த போதே
அப்படித் தான் தெரிந்தாய்.. ஏன்
சரியாகப் சாப்பிடுவதில்லை?" என்று
குறையாகக் கேட்டான்.
"........"
பொறுமை இழந்த கார்த்திக் காரை
ஓட்டியபடியே அவளைத் தன் புறம்
திருப்பினான். "நான் கேட்டால்
எனக்கு பதில் வர வேண்டும் மது"
என்றான் சற்றுக் கோபமாக.
மதுவிற்கு அழுகை வந்துவிடும் போல
இருந்தது. எப்போ பார்த்தாலும்
காய்கிறானே என்று நினைத்தாள்.
"சுஜியைப் பார்த்து கார்த்திக்
கொடுத்த ரியாக்ஷனையே
நினைத்துக் கொண்டு வந்தாள்..
ஒருவேளை அந்தப் பழைய காதல் இன்னும் அவனுள் இருக்கிறதோ"
என்று தன்னைத்தானே போட்டுக்
குழப்பியபடி இருந்தவளைத் தான்,
கார்த்திக் மிதுனாவைப் பற்றிக்
கேட்டது.
ஏற்கனவே இந்த சிந்தனையில்
மனதை அலக்கடித்துக் கொண்டு
இருந்தவள், அவன் கேட்ட
கேள்விகளைக் காதில் சரியாக
வாங்கக் கூட இல்லை.. அதனால்தான்
அமைதியாகவே இருந்தாள் மது..
அவன் இப்போது அதட்டவும் எல்லாம்
சேர்ந்து அவளை வாட்டி எடுத்தது.
மது அவனை நிமிர்ந்து பார்க்காமல்
அப்படியே உட்கார்ந்து இருந்தாள்.
காரை நிறுத்தியவன் "இப்படி வாயை
மூடிக் கொண்டு இருந்தாள் என்ன
அர்த்தம்" என்று அதட்ட
"ஒன்றுமில்லை" என்று மட்டும்
அவளிடம் இருந்து பதில் வர அவளை
விட்டுவிட்டு காரை வெடுக்கென்று
எடுத்தான்.
மதுதான் அழுகையை அடக்கியபடி
மறுபடியும் வெளியே பார்த்துக்
கொண்டே வந்தாள். எப்போது நீ
அப்பா ஆகிவிட்டாய் என்று சொல்லப்
போகிறேனோ என்று மதுவின் மனம்
மிகவும் ஏங்கியது.
இருவரும் மௌனமாகவே வீடு வந்து
சேர்ந்தனர். வீட்டின் உள்ளே நுழைந்த
இருவரும் தங்கள் அறைக்குச் சென்று
உடையை மாற்றி கீழே வந்தனர்.
அவர்கள் கீழே வரவும் ஜானகி
இருவருக்கும் காஃபி எடுத்து வரவும்
சரியாக இருந்தது.
இருவரும் நான் யாரோ நீ யாரோ
என்பது போல உட்கார்ந்திருந்தனர்.
வேலுமணி வர அவருக்கும்
காஃபியைக் கலந்து வந்து
கொடுத்தார் ஜானகி.
"கார்த்திக் அந்த ப்ராஜெக்ட்
வேலையை ஆரம்பித்து விட்டாயா?"
என்று ஆரம்பித்தார். "இல்லை அப்பா
வர திங்கள் அன்று தான்
ஆரம்பிப்பேன்" என்று காஃபியைப்
பருகியபடிச் சொன்னான்.
"அப்படியாப்பா.. சரி அப்போது இந்த
சனி ஞாயிறு நம் வால்பாறை
எஸ்டேட்டிற்குச் சென்று
கணக்குகளைப் பார்த்துவிட்டு வா"
என்றார் வேலுமணி.
மதுவும் காதில் கேட்டுக் கொண்டு
தான் இருந்தாள். அவர்
சொன்னவுடனே கணவனைத்
திரும்பிப் பார்த்தவளுக்கு அவனும்
அவளைத் தான் தன் தந்தை
சொன்னவுடனே பார்த்தான் என்பது
தெரிந்தது. இருவருக்குமே அவன்
சென்னை செல்லும் முன் இருவரும்
பால்கனியில் நின்று பேசியதும்
அதற்குப் பின் அரங்கேறிய காதல்
ஆட்டங்களும் என எல்லாம் நினைவு
வந்தது. என்னதான் ஊடல் என்றாலும்
இரண்டு நாள் விட்டு இருக்க
வேண்டுமா என்று இருவருக்குமே
மனதில் எழுந்து இம்சித்தது
உண்மைதான்.
இதைக் கவனித்த வேலுமணி
"என்னப்பா பதிலையே காணோம்"
என்று மகனைப் பார்த்துக் கேட்டார்.
"ஒன்னும் இல்லை அப்பா.. வேறு ஒரு
யோசனை.. போய்விட்டு வருகிறேன்
அப்பா.. அங்கு ராசு அண்ணாவிடம்
மட்டும் தகவலைத்
தெரிவித்துவிடுங்கள்" என்று
காஃபியைக் குடித்து முடித்து
காலியானக் கப்பை தன்
அன்னையிடம் தந்தான்.
"சரி கார்த்திக்... அப்படியே நம்
மதுவையும் கூட்டிப் போ.. மதுவும்
இன்னும் நம் எஸ்டேட் எல்லாம்
பார்த்தது இல்லை.. இரண்டு நாள்
இருந்து எல்லாவற்றையும் சுற்றிக்
காண்பித்து விடுப்பா" என்றார்
வேலுமணி தன் கண்ணாடியை அவர்
சட்டைத் துணியில் துடைத்தபடி.
மதுவிற்கும் கார்த்திக்கிற்கும் புரிந்து
விட்டது அவர் ஏதோ ப்ளான்
போடுகிறார் என்று.. கார்த்திக் சரி
என்று சொல்ல வாயெடுக்க "இல்லை
மாமா.. சனி எனக்கு ஹாஸ்பிடல்
இருக்கு.. அவரே இந்த தடவை சென்று
விட்டு வரட்டும்.. நான் அடுத்த தடவை
சென்று வருகிறேன்" என்று
அவசரமாகச் சொன்னாள்.
கார்த்திக்கின் கண்கள் இடுங்கியது.
மதுவை ஒரு வெற்றுப் பார்வை
பார்த்தவன் எதுவும் பேசாமல்
தோளைக் குலுக்கினான்.
"ஏன் மது.. லீவ் போட்டுக்கலாம்ல..
முடியாது என்றால்.. சனி மதியத்திற்கு
மேல் அவ்வளவு patients வர
மாட்டார்கள் என்று சொல்லி
இருக்கிறாயே.. அறை நாள் விடுப்பு
எடுத்துக் கிளம்பி விடு" என்று எதுவும்
தெரியாதது போல் தக்க சமயம்
பார்த்து மருமகளை மேலே பேச
முடியாதபடி செய்தார் ஜானகி. "சரி"
என்று மதுவும் தலை ஆட்டினாள்.
சாப்பிட்டு விட்டு மேலே வந்தவளிடம்
"அவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு நீ என்னுடன்
வர வேண்டாம்.. வேண்டுமானால்
நான் அம்மா அப்பாவிடம் சொல்லிக்
கொள்கிறேன்" என்றான் அவன்
விட்டேற்றியாக.
"இந்த மாதிரிக் குத்தல் பேச்சுகளை
எண்ணித் தான் நான் வரவில்லை"
என்று சொல்லத் துடித்த நாவை
அடக்கிய மது, "தானும் போகவில்லை
என்று அவர்களின் முன்னால் சொல்லி
இருக்கக் கூடாது. இவனை
சங்கடத்திற்கு உள்ளாக்குவது
போலத்தானே அது" என்று அவளின்
மனதும் மூளையும் மாறி மாறிப்
பேசி அவனிற்காக வாதடியது.
"என்ன வருகிறாயா.. இல்லையா..
பதிலைச் சொன்னாய் என்றால் நான்
அப்பாவிடம் சொல்லுவதற்கு
வசதியாக இருக்கும்" என்றான்
கார்த்திக்.
"வருகிறேன்" என்று மது சின்னக்
குரலில் சொல்ல தலையை மட்டும்
ஆட்டிப் படுத்துவிட்டான். மதுவும்
பெட்டின் இன்னொரு பக்கத்தில்
சென்று படுத்துவிட்டாள். எப்போது
பார்த்தாலும் சூடான அடுப்பைப் போல
காய்கிறானே. இவனிடம் எப்போது
சொல்லுவது என்று யோசித்தபடியே
படுத்திருந்தாள்.. இந்நேரம்
சொல்லியிருந்தால் இந்த நாட்கள்
எப்படி இருந்திருக்கும் என்று
எண்ணினாள் மது..
"ஏய் மிதுனா.. எங்கே டி போய்த்
தொலைந்தாய்" என்று மிதுனாவையும்
திட்ட மது மறக்கவில்லை. என்னதான்
கோபம் வந்தாலும் அவனை மதுவால்
வெறுக்க முடியவில்லை.. பேசாமல்
தான் இருக்கிறாளே தவிர அவனின்
அருகாமையை மதுவின் மனம்
நினைத்து ஏங்கியது உண்மைதான்.
அவனின் சொற்கள் வேறு மனதை
ஆழமாக மதுவைக் காயப்படுத்தி
இருந்தது. அதனாலேயே அவளை
அவனிடம் இருந்து விலகி இருக்க
வைத்திருந்தது. இரண்டு நாட்கள்
செல்ல வால்பாறை செல்லும் தினம்
வந்தது.
அன்று காலையில் எழுந்தவன் மது
தயார் ஆகிக் கொண்டு இருந்ததைக்
கவனித்தான். "எல்லாம் பாக் பண்ணி
வைத்திரு. நாம் மதியம் இங்கு வர
மாட்டோம். அப்படியே வால்பாறை
சென்று விடுவோம்" என்றுவிட்டுக்
கார்த்திக்கும் தயாரானான்.
மதுவும் தேவையானவற்றை ஒரு பிக்
ஷாப்பர் பாக்கில் எடுத்து வைத்தாள்.
அவனுடைய உடைகளை அவன் வந்த
பிறகு அவன் எடுத்துத் தர அதையும்
எடுத்து அடுக்கினாள் மது.. பின்
இருவரும் கீழே வந்து சாப்பிட்டு விட்டு
வேலுமணியிடமும் ஜானகியிடமும்
சொல்லி விட்டுக் கிளம்பினர்.
"மாலை நீ ஆபிஸ் வர வேண்டாம்..
நானே ஹாஸ்பிடல் வந்து
விடுகிறேன்.. வரும் போது போன்
செய்கிறேன்.. கீழே வந்து விடு" என்று
காலையில் வரும் போது கார்த்திக்
சொன்னதால் அவனிற்காக மது
காத்திருந்தாள்.
