Advertisement
*12*
தன்னருகில் அமைதியாய் கையை பிசைந்துக் கொண்டு நிற்கும் மருமகளைப் பார்த்தவர் விழியை கூர்மையாக்கி கேள்வியாய் என்னவென்று பார்வையாலே வேண்ட, குந்தவை ஒருநொடி தயங்கிப் பின்,
“என் மேல உங்களுக்கு வருத்தம் இருக்குமுன்னு புரியுது… ஒரே வீட்டில் இருந்துகிட்டு உங்களை நெருங்க நான் தயங்குறதும், என்னை பார்த்து நீங்க ஒதுங்கிப் போறதும் சரியாப்படல. நாம இப்படி இருக்குறதால நம்ம வீடு வீடாவே இருக்காதோன்னு தோணுது. அப்பாவோட ஈமைச் சடங்கிலிருந்து தான் உங்களுக்கு என் மேல வருத்தம் வந்திருக்கும். மாமாவிடம் சொன்னதே தான் உங்ககிட்டேயும் சொல்றேன், உங்களை மதிக்காம செய்யணும்னு எதுவும் செய்யல. எனக்கு அந்த நேரம் அதுதான் சரினு தோணுச்சு. செஞ்சிட்டேன். மற்றபடி உங்களை தர்மசங்கடத்தில் நிற்க வைத்து குடும்பத்திற்கு அவப்பெயர் வாங்கிக் தரணும்னு எண்ணமில்லை. அதோட அது அவமரியாதையா பார்க்கப்படுவதற்கான வாய்ப்பு இருக்குனும் தெரியல.
எல்லோருக்குமே கண்ணோட்டம் வேற தானே… அப்போ என்னோட எண்ணம் முழுதும் என் அப்பா தான். என் அப்பாவுக்கு செய்ய நான் யாரைக் கேட்கணும்னு எண்ணம். அது தப்புனு கூட நீங்க நினைக்கலாம். ஆனால் என் அப்பாவுக்கு பெண்ணா என்னோட உரிமையை கேட்பதில் எந்த தப்பும் தெரியல எனக்கு. இந்த பழைய பழக்கங்களை எல்லாம் மறந்து கொஞ்ச நேரம் ஒருவருடைய மனைவி, மருமகள், தாய் என்பதை ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு உங்கள பெத்தவங்களுக்கு பெண்ணா மட்டும் நினைச்சுப் பாருங்க… என்னோட எண்ணம் சரினு உங்களுக்கே புரியும். இவள் என்ன அதிகப்பிரசங்கித்தனமாய் பேசுறானு உங்களுக்குத் தோணுச்சுனாலும் ஒரு பிரச்னையுமில்லை. அது உங்களோட பார்வை. நான் இப்படியே வளர்ந்துட்டேன். எனக்கு சரினு படுறதை பட்டுனு பேசிடுவேன்.”
வெளிப்பூச்சின்றி உள்ளதை உள்ளபடியே எனக்கு தோன்றவில்லை என்ற அவளது வெளிப்படையான பேச்சில் வியந்து மலைப்பாய் நின்றுகொண்டிருந்தார் நீலா. பெரும்பாலும் தன் மேல் தவறில்லை என்றே நிரூபிக்க முற்படும் மனம். இங்கோ குந்தவை வெளிப்படையாய் பேச அவருக்கும் தன் எண்ணங்களை வெளிப்படுத்த தயக்கமிருக்கவில்லை. அவளது பேச்சை உள்வாங்கி ஒரு முடிவுக்கு வந்தவராய்,
“அதுதான் உன்கிட்ட இருக்குற பிரச்சனை.” என்று குறுக்கிட்டார் நீலா.
அமைதியாய் தன்னை பேசவிட்டு வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தவர் திடுமென மறுப்பாய் குறுக்கிட திகைத்து பின் குழப்பத்துடன் பார்த்தாள் குந்தவை.
“உணர்ச்சியின் பிடியில் உனக்கு சரினு படுறதை நீ வெளிப்படுத்துற விதம் அவசரகதியில் தான் இருக்கு. எனக்கு பிடிக்கல நீ செய்யாத, எனக்கு சரியா பட்டுது அதுதான் செஞ்சேன்னு நீ சொல்றது உன்னோட தனித்தன்மையா இருக்கலாம் ஆனால் இதையே நீ குடும்பத்தில் புகுத்தும் போது தான் பிரச்சனையும், அகங்காரமும் தலைதூக்கும். வெளி உலகத்தில் மட்டுமில்லை குடும்பத்தில் இக்கட்டுக்கள் வரும்போது இதுபோன்று தைரியமா முடிவெடுக்கும் குணம் கைகொடுக்கும். அதுவே ஒன்னுக்குள்ள ஒன்னா இருக்கும்போது இவள் எப்படி எங்களை அடக்கி மொத்த குடும்பத்துக்கும் சேர்த்து முடிவெடுக்கலாம், தான்தோன்றித்தனமா செயல்படலாம்னு எங்களுக்குத் தோன்றுவதும் இயல்பு தானே?” என்று நீலா கேள்வியாய் நிறுத்த,
“நான் யாரையும் அடக்கணும் முடக்கணும்னு நினைச்சதில்லை. என் வரையில் நான் சரியா இருக்கேன்.” என்று உடனே மறுத்தாள் குந்தவை.
“அதே தான் மத்தவங்களுக்கும். எல்லோருமே தன்னோட முடிவுகள் சரியா இருக்கும் என்ற நம்பிக்கையில் ஒரே நேரத்தில் தன்னோட எண்ணங்களை வெளிப்படுத்தும் போது அது சஞ்சலத்துக்கு வழிகொடுத்துடுது.” என்று நிறுத்தியவர் ஆழமூச்செடுத்து குந்தவைக்கு சொன்னதை தனக்குத்தானே மனதிற்குள் சொல்லிக்கொண்டார்.
நாமாக ஆராய்ந்து சில விஷயங்களை உணருவது ஒருவகையேனில் மற்றவரிடம் உரையாடும் போதோ, அடுத்தவர்களின் மனசஞ்சலங்களை தீர்க்கும் போதோ நம்மையே அறியாமல் வரும் புரிதல்கள் நமக்கே பாடமாக அமைந்துவிடும்.
“நம்மோட பிரச்சனை இப்போ அதுதான்…” என்றாள் குந்தவை.
“இல்லை… அதில்லை இப்போ சஞ்சலம்… உன் உரிமைக்காக நீ போராடியதை நான் எதுவும் குறை சொல்லல… ஆனால் நீ ஏன் அப்படி சொன்ன?”
“எப்படி?” புருவங்கள் ஏறி இறங்கியது குந்தவைக்கு.
“காலையில் என் பையன் சொன்னானே சிட்டியில் இருக்கனும், உனக்கு பிடிச்ச வேலை தான் அவன் பார்க்கணும்னு நீ சொன்னதா… அதெப்படி நீ சொல்லலாம்?”
ஆரம்பத்திலிருந்தே அவர் பயந்தது இதற்குத் தானே? மகன் பார்த்த முதல் நாளிலிருந்தே குந்தவையின் மீதிருக்கும் அன்பை வெளிப்படுத்திக் கொண்டே இருக்க, எங்கே அவன் தன் கைமீறி தன்னை விட்டுச் சென்றுவிடுவானோ என்ற அச்சம் தான் குந்தவை மீது இனம்காண முடியாத விருப்பமின்மையாய் மாறியது. அதை எப்படி வெளிப்படுத்த, தெளிப்படுத்திக்கொள்ள என புரியாமல் மனம்போன போக்கில் ஐயத்தை மனதில் சுமந்துகொண்டே தான் சுற்றினார். இப்போது குந்தவையே இப்படி துணிந்து முன்வந்து பேச அனைத்தையும் கேட்டுவிட வேண்டுமென்ற எண்ணம் நீலாவிடம். சிலரின் சாமர்த்திய பேச்சு பேசாமல் அமைதியாய் இருப்பவர்களையும் பேச வைத்துவிடும். குந்தவை அந்த ரகம். குழைவாய் பேசாமல் துணிவாய், தெளிவாய் பேசுவதே அவளின் பலமாய் நின்று அவளைக் காத்தது.
நீலாவின் மனதை உறுத்திக் கொண்டிருந்தது அப்பட்டமாய் தெரிந்துவிட, மெலிதாய் சிரித்துக் கொண்டாள் குந்தவை, “ஆனால் உங்க பையன் ஒத்துக்கல அத்தை. என் அக்காவோட வாழ்க்கையில் என்ன ஆச்சுன்னு உங்களுக்கே தெரியும். அப்படியிருக்கும் போது என்னையும் ஒரு விவசாய குடும்பத்தில் கட்டிக்கொடுக்க நினைத்தால் என்னோட எண்ணங்கள் எப்படியிருக்கும்னு நீங்களே சொல்லுங்க? என் இடத்தில திவ்யா அண்ணி இருந்திருந்தால் இதற்கு நீங்க சம்மதிப்பீங்களா?” என்று கேட்க நீலாவின் தலை தானாய் மறுப்பாய் அசைந்தது.
தான் கடத்த நினைத்த செய்தி சரியாய் சென்றுவிட்ட திருப்தியில் பொலிவுடன் மேலும் தொடர்ந்தாள் குந்தவை, “அதுதான் என்னுடைய நிபந்தனைக்களுக்கு காரணம். உங்க பையன்கிட்ட கல்யாணத்திற்கு முன்ன பொண்ணு பார்த்துட்டு போனவுடனேயே இந்த சம்மந்தம் சரிவராதுன்னு சொன்னேன். அவர்தான் கேட்கல… அவருக்கு என்னையும் விடமனமில்லை. உங்களை விட்டு இந்த மண்ணைவிட்டு வரவும் மனமில்லை.”
செவி மடுத்தவருக்கும், செய்தி சொன்னவளுக்கும் அதிலிருந்த செய்தி அப்படியொரு ஆனந்தத்தை கொடுத்தது.
“அவன் அப்படித்தான்… வெட்டியா சுத்துவானே ஒழிய பாசத்துக்கு பஞ்சமில்லை.” என்ற அந்த தாயின் மனநிலை முற்றிலும் மாறியிருந்தது.
“மகனை விட்டுக்கொடுக்க மனசு வரல…” என்று தளர்வாய் குந்தவை சுவரில் சாய,
“நான் ஏன் விட்டுக்கொடுக்கணும்? என் மகன் எனக்கு உசத்தித்தான்.” என்று சிலிர்த்துக்கொண்டே காய்கறிகளை நறுக்கினார் நீலா.
குந்தவை இதற்கு மேல் என்ன என்பது போல நிற்க அவளை ஒருமுறை நிமிர்ந்து பார்த்தவர் காய்களை நறுக்குவதில் கவனம் பதித்து, “அவன் வேற இடத்துக்கு வர ஒத்துக்கல சரி… நீ இன்னும் என்ன நினைக்குற?”
முக்கால்கிணறு தாண்டிய பின்னர் முழுதையும் தாண்டிவிடலாமே என்ற எண்ணம் இருவருக்குமே…
“நான் நினைக்குறதுக்கு இதில் இனி ஒன்னும் இல்லை. என்னோட வாழ்க்கை கிராமத்தில் அமையக்கூடாதுனு நினைச்சது எல்லாமே வானதிக்காகத் தான். அவள் பட்ட வேதனையை பார்த்ததிலேயே கண்டிப்பா இப்படியொரு வாழ்க்கையை தேர்ந்தெடுக்கக் கூடாதுனு முடிவு பண்ணேன். அதற்கு வலு சேர்க்கிற மாதிரி கிராமத்தில் வசதி, வருவாய், வளர்ச்சி வாய்ப்புகள் எல்லாம் கம்மியா தானே இருக்கு. இங்கிருந்து நான் வேலைக்கு போகணும்னா கூட எனக்கிருக்கும் வேலை வாய்ப்புகள் ரொம்ப கம்மி. இருப்பதில் ஏதோவொன்றில் சேர்ந்து சகித்துக்கொண்டு போகவேண்டும். இதுவே நகரம் என்றால் எனக்காக வாய்ப்புகள் கொட்டிக்கிடக்கும்.
பணம் வாழ்க்கையைத் தீர்மானிக்காது தான்… ஆனால் அதே பணத்தை கொண்டுதான் நம்மோட அடுத்த தலைமுறையை கட்டமைக்கணும் எனும்போது நாம ஓடித்தானே ஆகணும். அறிவழகனும், அறிவழகியும் எனக்கும் பசங்க தான். நம்ம பசங்க எதிர்காலத்திற்கு நாம தானே ஓடணும்…”
அவள் வார்த்தைக்கு பின்னிருக்கும் ஒவ்வொன்றிலும் வானதி தான் இருந்தாலே ஒழிய எங்கும் பொறுப்புகளுக்கு பயந்து தன்னலனுக்காக மகனை அவள் விருப்புக்கு இழுப்பவள் போல நீலாவுக்குத் தெரியவில்லை. அதிலேயே தானாய் இறுக்கங்கள் இளைத்து இலகுவாகிவிட மகனின் உறுதியில், மருமகளின் தெளிவில் ஐயங்கள் தரைதட்டியது.
“நீ இவ்வளவு யோசிச்சு குழப்பிக்கணும்னு அவசியமில்லை குந்தவை. எல்லாமே ஏதோவொரு கணக்கில் தான் நடந்துட்டு இருக்கு. அதுக்கு தெரியும் உன்னை எங்க கொண்டுவரனும்னு. இயற்கை எப்படி தன்னைத்தானே தகவமைத்துக் கொள்கிறதோ அதேமாதிரி ஒவ்வொருவருக்கும் தன்னைத்தானே செதுக்கிக் கொள்ளும் ஆற்றல் இருக்கு. நகரத்தில் வாழ்ந்தால் தான் வெற்றி என்றால் எப்போதோ கிராமங்களும் வயல்களும் கூடாகியிருக்கும். உன்கிட்ட இருக்குற திறமையே உனக்கான வழியை ஏற்படுத்தி நெடுதூரம் அழைச்சிட்டு போகும். அதைவிட்டுட்டு இல்லாததை நினைச்சு மருகிகிட்டே இருந்தால் அந்த எதிர்மறை எண்ணமே உன்னை நேர்மறையா சிந்திக்க விடாது. எல்லாம் நல்லதுக்கேன்னு நினைச்சிக்கோ. நிச்சயம் அந்த எண்ணமே உன்னோட குறிக்கோளை அடைய வைக்கும். எண்ணங்களுக்கு சக்தி அதிகம். அதால உன்னை உயர்த்தவும் முடியும் வீழ்த்தவும் முடியும்.”
“இன்னொன்னு சொல்றேன் தப்பா நினைக்காத… உன் அக்கா ஒரே இடத்தில் தயங்கி நிக்குற மாதிரி நீயும் எதிர்பார்த்த இடத்தில் வாழ்க்கை அமையலைனு தேங்கிடாத… தேங்கிய குட்டையைவிட பாய்ந்தோடும் நதிக்குத் தான் பவுசு… ஏதோ எனக்குத் தெரிஞ்சதை சொல்லிட்டேன். இதை மனசுல ஏத்திக்கிறதும் ஏத்திக்காததும் உன்னோட விருப்பம். அதோட இன்னைக்கு சிகரெட் மொத்தத்தையும் கொளுத்தி அவன் செய்த தப்பை பன்மடங்காக்குற மாதிரி நீயும் செய்யாத. எது செஞ்சாலும் நிதானம் அவசியம்.”
நீலாவின் பேச்சில் குந்தவைக்கும் வியப்பு தான். இவ்வளவு நேர்மறையாக அவருக்கு பேசத் தெரியும் என்பதே அவளுக்கு அப்போது தான் புரிந்தது. இதுக்காகவா இவ்வளவு யோசித்தோம் என்ற எண்ணம் கூட அவளை அசட்டையாய் உணர வைத்தது.
“என்ன மசமசன்னு என் வாயை பார்த்துட்டு நிக்குற? பரீட்சை வருதுன்னு சொன்ன தானே? போய் படி.” என்று விரட்ட வேறு செய்ய, குந்தவை மெச்சுதலாய் ஒருபார்வை வீசி, அடுத்ததை துவங்கினாள்.
“இல்லை… உங்ககிட்ட சொல்லாம பரீட்சை முடியும் வரை அங்கேயே தங்கிறேன்னு முடிவு செய்ததில் உங்களுக்கு வருத்தம் தானே?”
“ஆமா வருத்தம் இருந்தது… ஆனால் நான் சொன்ன உடனேயே கிளம்பி வந்துட்டியே… முடிந்ததை பற்றி இனி யோசிக்க வேண்டாம்…” என்று முடித்துக்கொள்ள, குந்தவைக்கு அப்பாடா என்றிருந்தது. இதோடு முடிந்தது என்று குந்தவை சென்றுவிட நீலாவிடம் எஞ்சியது யோசனை மட்டுமே…
இரண்டொரு நாள் கழித்து யோசித்து வைத்திருந்ததை கணவரிடம் பகிர்ந்துகொள்ள நீலாவின் மனமாற்றத்தில் மனிதருக்கு மகிழ்ச்சியே.
“நிசமாத்தான் சொல்றியா?”
“நான் என்னைக்கு பொய் பேசியிருக்கேன்? நல்லா யோசித்து தான் சொல்றேன்… தச்சன் இங்கிருந்து நகரமாட்டான்னு அவளே சொன்ன பிறகு எனக்கு வேற என்ன கவலை இருக்கப்போகுது… அவள் படிப்பு முடிஞ்சதும் மேல என்ன பண்ணனும் அவங்க முடிவு பண்ணிக்கிட்டும். நாம நம்ம பங்குக்கு ஏதாவது முடிஞ்சதை செய்யணும். அவள் மனசு முழுக்க அவ அக்கா, அக்கா புள்ளைங்க பற்றிய கவலை தான் இருக்கு. இப்போ தான் திருமணத்திற்கு நிதியுதவி எல்லாம் கொடுக்குறாங்களே. அடுத்த தெருவில் இருக்கும் நாச்சி கூட அவள் பொண்ணு கல்யாணம் முடிஞ்சதும் இருபத்தைந்தாயிரம் பணமும் மாங்கல்யத்திற்கு நாலு கிராம் தங்கமும் வாங்குனா… அதுமாதிரி குந்தவை திருமணத்திற்கும் வாங்க முடியுமான்னு பார்த்து அதை வாங்கி அவள் குடும்பத்துக்கே கொடுக்க ஏற்பாடு பண்ணுங்க.” என்க அன்பரசன் மெச்சுதலாய் ஒரு பார்வை பார்த்தார்.
“நீ இவ்வளவு மாறுவேன்னு நினைக்கவே இல்லை.”
“ஏன்? இதுக்கு முன்னே நான் கொடுமைக்கார மாமியாரா இருந்தேனாக்கும்?” என்று நீலா கழுத்தை வெட்ட,
“உன் மாமியார் உனக்கு கொடுமைக்காரங்களா தெரிஞ்சிருந்தா அப்போ நீயும் அப்படித்தான்… ரெண்டு பேருக்கும் எந்த வித்தியாசமும் இருக்குற மாதிரி தெரியல.” என்று கொளுத்தி போட்டுவிட்டு கைகளை கண்களுக்கு மறைவாக்கி படுத்துவிட, அவரையே விளங்காப் பார்வை பார்த்துவைத்து எகிறினார் நீலா.
“என்ன சொல்ல வரீங்க இப்போ? உங்கம்மா கொடுமை பண்றாங்கனு நான் எப்போ சொன்னேன்?”
“நீ இப்போ நினைக்குற மாதிரி தான் முப்பத்தஞ்சி வருடம் முன்ன அவங்க நினைச்சிருப்பாங்க… நீங்க ரெண்டு பேரும் ஒரே மாதிரிதான் இருக்கீங்க.”
“நான் அவங்களை எதுவுமே சொன்னதில்லை. நீங்களா சிண்டு முடிஞ்சிவிடாதீங்க…” என்ற நீலா சலித்துக்கொண்டு அப்பேச்சை நிறுத்திவிட்டார்.
“என்ன அமைதியாகிட்ட?”
“எனக்கு எதுக்கு வம்பு? நான் ஏதோ பேசுனா நீங்க அதை எங்கேயோ கொண்டு போறீங்க… நான் சொன்னதை முடிஞ்சா செய்யுங்க இல்லைன்னா நான் என் பையனை கேட்டுப்பேன்.” என்று சீண்டிவிட, இரண்டு நாளில் அனைத்து தகவல்களையும் சேகரித்து வந்தார் அன்பரசன்.
“குந்தவை உன் அக்கா கல்யாணத்திற்கு உதவித்தொகை வாங்குனீங்களா? உனக்கு அதை பற்றி ஏதாவது தெரியுமா?” அன்றிரவே வேலை முடித்துவிட்டு இரவு உணவருந்தும் சமயத்தில் பேச்சை துவங்கினார் அன்பரசன்.
Advertisement
