Advertisement
சந்திர கதிர்கள்- 2
“அவ்வாறென்றால்? நீ கூற வருவதென்ன ?” எனச் சீற்றத்துடன் ஒலித்தது உப கலபதியின் குரல்.
“அச்சம் கொண்டேன் வாலிபனே! மிகுந்த அச்சம் கொண்டேன்!” எனக் கூறிப் பெரிதாக நகைத்த கொள்ளையர் தலைவனின் குரலில் எள்ளல் பரிபூரணமாய்ப் படர்ந்திருந்தது.
“கொள்ளையர்கள்! அனைவரும் அஞ்சி நடுநடுங்கி ஒடுங்கி நில்லுங்கள். ஹ்ம்ம் ஆகட்டும்… என்ன வாலிபனே இந்த அச்சம் போதுமானதாய் இருக்கின்றதா ?
என்முன்னால் குரலை உயர்த்தும் துணிவை உமக்கு யார் தந்தது ?
ஒருவேளை உனக்குப் பாண்டிய சக்கரவர்த்தி என்ற எண்ணமோ ? கோபத்தைக் குறைக்கவில்லையெனில் பெரும் சோகத்தை உமது உறவுகள் அனுசரிக்க நேரிடும். ஜாக்கிரதை” என எள்ளலில் ஆரம்பித்து எச்சரிக்கையுடன் முடிக்க, உப கலபதியின் குருதி கொதிநிலையை எட்டியது.
“வாயை மூடு. மாவீரரான பாண்டிய சக்ரவர்த்தியின் திருநாமத்தை உச்சரிக்கும் அறுகதை கூட அற்றவன் நீ. அற்ப பதர் நீ. மறுமுறை மகா கணம் பொருந்திய அவரின் நாமத்தை உமது நாவு உச்சரிக்குமேயானால் அதுவே உம்முடைய நாவு உச்சரித்த இறுதி வார்த்தையாகும்” என எச்சரிக்கவும் செய்தான்.
“பலே! பலே!… என்னவொரு ஆவேசம் என்னவொரு கோபம். நீ யார் ? உனது பெயரென்ன ? இக்கலத்தின் அதிபதியா ? கலபதியா ?”
“இவ்விரண்டுமில்லை நான்! நான் இக்கலத்தின் உப கலபதி. பாண்டிய விசுவாசி முஹம்மது” என நெஞ்சை நிமிர்த்திக் கர்வத்துடன் அறிவித்தவனை சற்றே ஏளனத்துடனும் சந்தேகத்துடனும் பார்த்தான் கொள்ளையர்களின் தலைவன். முஹம்மதுவின் மீது கொண்ட சந்தேகம் அபுவின் மீதும் திரும்பியது.
“நீ ரோம் நகரத்திலிருந்து தானே வருவதாய்க் கூறினாய்? இவனென்னவென்றால் பாண்டிய நாட்டிற்கு உயிரை கொடுப்பவன் போன்று தர்க்கம் செய்கிறான்? என்னிடம் விளையாடும் எண்ணம் எதுவும் உண்டோ ?” எனக் கூர்பார்வையுடன் அபு பக்கரை இனம் காண முயன்றபடி கேள்வியை முன்வைக்க, மறுகணமே சற்றும் தாமதிக்காமல் அபு பக்கரின் வார்த்தைகள் மற்றொரு கேள்வியை முன் வைத்தன.
“உமது கொள்ளையர் கூட்டத்தில் இருப்பவர்கள் அனைவரும் ஒரே நாட்டினர் என்று கூற இயலுமா?” என வினவிய அபு பக்கரின் குரலில் ஒளிந்திருந்தது என்னவென்று கடற்கொள்ளையனால் இனம் காண முடியவில்லை. ஆனால் பக்கரின் கூற்றை மட்டும் தெளிவாக உள்வாங்கிக்கொண்டான்.
ஒன்றாகத் தொழிலில் இருப்பவர்கள் யாவரும் ஒரே தேசமாக இருக்கவேண்டிய கட்டாயம் இல்லையென்று. ஆதலால் மேற்கொண்டு கொள்ளையர்களின் தலைவன் பேச்சை வளர்க்க பிரியப்படாததாலும், அடுத்தக் கட்ட செயலில் இறங்கி துரிதமாக இங்கிருந்து புறப்படும் அவசரகதியில் இருந்ததாலும் தரணி கப்பல் வாசிகளின் மீது கொண்டுள்ள ஐயத்தைத் துச்சமென மதித்து உதறினான்.
உப கலபதியின் மீதொரு அலட்சிய பார்வையைப் பதித்தவன், அபு பக்கரை நோக்கி, “மீண்டுமொருமுறை இவன் என் முன்னால் நின்று பேச துணிந்தால் நான் என் வாக்கை கடைபிடிப்பது சாத்தியமல்ல.” என எச்சரிக்க, அபு பக்கர் சீற்றம் நிறைந்த தன் விழிகளை முஹம்மதுவின் மீது ஓட்டி, “உன்னுடைய கோபம் மற்றவருக்குக் கேடாகாமல் பார்த்துக்கொள். கலபதியாரே, உமது உதவியாளரை அமைதி கொள்ளச் செய்யுங்கள்” எனக் கூறியவனின் குரலில் மிதமிஞ்சிய ஆவேசமிருந்தது.
அந்த ஆவேசம் முஹம்மதுவிற்குப் பிரியப்படாத சூழலை உருவாக்கியது. இருந்தும் கலபதியும் அபு பக்கரின் சொல்லிற்கு இணங்க, இவனோ முகத்தைச் சுழித்துத் தன் எதிர்ப்பை பறைசாற்றினான். ஆனால் அவனைக் கண்டுகொள்ளவோ கருத்தில்கொள்ளவோ யாருக்கும் காலமில்லாமல் போனது.
முஹம்மதுவின் எதிர்ப்பை மடுவை போல உதாசீனப்படுத்திய கொள்ளையர்களின் தலைவன், “உடனடியாகச் சுக்கானை திருப்புங்கள். நீங்கள் அனைவரும் இக்கணமே என்னோடு கடலோட வேண்டும்.” எனக் கட்டளையாக அறிவித்தவன் சிறிது இடைவெளிவிட்டு, குரூரமான முறுவலுடன், “அடிமையாக!” என அழுத்தம் கொடுத்து அவ்வார்த்தையை உச்சரிக்க, அனைவரும் அவனின் வார்த்தையில் திக்பிரம்மை கொண்டனர்.
மேற்கொண்டு சம்பாஷணையிலோ தர்க்கத்திலோ ஈடுபட முனைந்த முஹம்மதுவை கையசைவில் தடுத்த அபு பக்கர், நிதானமான குரலில், “ஆகட்டும்! அப்படியே செய்கிறோம்” என்று கூறவே, கப்பல் வாசிகள் சலசலக்க தொடங்கினர்.
அவர்களின் விழிகளில் மரணத்தின் சாயல் கணத்திற்குக் கணம் அதிகரித்துக்கொண்டே சென்றன.
ஒருபுறம் கொள்ளையர்களின் மிரட்டல் மறுபுறமோ அபு பக்கரின் புரியாத புதிரான போக்கு. இவ்விரண்டிற்கும் இடையே அவர்களின் வாழ்க்கை அதகளப்படுவதை அவர்கள் நன்கு உணர்ந்துகொண்டனர். மேலும் சிலரோ முன்பே அபு பக்கர் கொள்ளையர்களிடம் கூறிய தகவல்களில் உள்ள முரண்களை எண்ணி எண்ணி ஐயம் கொண்டிருக்க, இப்போது அவனின் போக்கு அவர்களுக்கு நம்பிக்கை அளிப்பதற்குப் பதிலாய் அவநம்பிக்கையையே அளித்தன.
இருந்தும் வேறு மார்க்கம் கிட்டாத காரணத்தினால் அமைதிகாப்பதை தவிர வேறு எவ்வித வழியும் புலப்படாததால் மௌனம் சாதித்தனர்.
“சகாக்களே! இக்கலத்தில் உள்ள அனைத்தையும் சூறையாடுங்கள். பொன் பொருள் மட்டுமின்றி உணவு நீர் என்று அனைத்தையும் நமது கலத்திற்குக் கொண்டு சேர்க்க ஆயத்தம் செய்யுங்கள். அடிமைகளுக்கு உணவெதற்கு ?” என அவனின் கரடு முரடான குரலில் உத்தரவுகளைப் பிறப்பிக்க, சட்டென்று இடை புகுந்தான் அபு பக்கர்.
“நீங்கள் இங்கிருந்து எதைவேணுமென்றாலும் அள்ளிக்கொள்ளலாம். நாங்களும் உம்மோடு அடிமைகளாக வர சித்தமாகவே உள்ளோம். ஆனால்… நமது வாணிபம் இன்னமும் நிறைவு பெறவில்லையே?” என்ற கேள்வியோடு தலைவனின் முன்பாக நிற்க, கொள்ளையர் தலைவனோ கேள்வியாக அவன் மீது பார்வையை நிலைக்கவிட்டான்.
“உமது வாணிப அழைப்பு எமக்கு அவசியமற்றது. உனது வெள்ளைக்கொடிக்கு பணிந்தோ ரோம நாணயங்களுக்கு அவா கொண்டோ உங்களை உயிரோடு விடும் எண்ணம் எனக்கேற்படவில்லை. உங்களனைவரையும் விற்பதால் எனக்குக் கிடைக்கவிருக்கும் பெரும் இலாபத்தை முன்னிட்டே உங்களது செங்குருதி இன்னமும் சிதறாமல் இருக்கின்றது” என அலட்சியமாக தோள்களைக் குலுக்கியபடி கொள்ளையர்களின் தலைவன் கூறினான்.
கொள்ளையர் தலைவனின் குரலில் இருந்த திடத்தை அறிந்துகொண்ட அபு பக்கர், சற்றே நிதானித்தான். இந்த ஆபத்தான சூழலை சூழ்ச்சியால் வெல்வதே சிறந்ததென்று தனக்குள் முடிவுகட்டிக்கொண்டவனாய், மெல்ல மெல்ல அந்தச் சொற்களை உதிர்த்தான்.
“தங்களுக்குக் கிடைக்கவிருக்கும் இலாபம் இரட்டிப்பானால்?”
“என்ன உளறுகிறாய்? உம்மிடம் இனி கொடுப்பதற்குச் செல்வமில்லை. அவ்வாறே இருந்தாலும் அதை எடுக்கும் நிலையில் நான் இருக்கும்வரை கொடுக்கும் நிலையில் நீ இல்லவே இல்லை. எந்தத் துணிச்சலில் எனக்கு ஆசை வார்த்தை கூறுகிறாய் ?” என மிரட்டும் குரலில் கேட்டவனின் வார்த்தைகளில் கோபத்தின் சாயல் மிதம் மிஞ்சி படர்ந்திருந்தது.
“மெய்தான்! ஆனால் என்னிடமில்லாதது எவ்விடம் கிடைக்குமென்ற தகவல் உள்ளது. அஃது உனக்கு அவசியமானது” என மெல்ல அபு பக்கர் தன் சூழ்ச்சியின் சுழலில் சிக்கவைத்தான்.
“என்ன உளறல் இது?” எனக் கேட்ட தலைவனின் குரலில் சீற்றமிருந்தாலும் அதையும் தாண்டிய பேராசை அவன் கண்களில் துளிர்விடலானது.
அதை மிகச்சரியாகக் கவனித்துவிட்ட அபு பக்கர், மேலும் ஆசை வார்த்தைகளைக் கூறலானான்.
“உளறல் அல்ல. உண்மை, அஃது இலாபத்தின் உச்சம்”
“அவ்வாறென்றால் அந்த உண்மையைக் கூறும். அவை இலாபகரமானதா ? அபாயகரமானதா ? என்பது என்னால் தீர்மானிக்கப்படும்”
“நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட அரபு குதிரைகளும், பொன் நாணயங்களும்… இவை இலாபகரமானது என்பதை அதன் மதிப்பு தெரிந்த எவரும் ஒப்புக்கொள்வர்”
“என்ன? நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட குதிரைகளா ? நீ சொல்வது மெய்யா ? எங்கே இருக்கின்றது ? உனக்கெப்படி நிச்சயம் ? என்னிடம் பொய்யுரைத்து தப்பிக்க ஏதும் தந்திரம் செய்கிறாயா ?”
“இல்லை! நான் கூறுவது மெய்”
“அவ்வாறென்றால் விளக்கமாகச் சொல்”
“கூறுகிறேன்! வல்லிபுரம் அறிந்திருப்பீர்கள் தானே ? யாழ்ப்பாணத்தில் கடலோர ஊர். அங்குதான் நான் அந்தத் தகவலை அறிந்தேன்” எனக் கூறிய அபு பக்கரின் குரல் விரக்தியாய் ஒலித்தது.
“அந்த ஊருக்கென்ன கேடு? நீ கூற வந்ததை முழுவதுமாகச் சொல்லிவிடு. எனது பொறுமைக்கும் ஒர் எல்லையுண்டு” என அபு பக்கரின் நிதானத்தைக் கண்டு எரிச்சலுற்ற கொள்ளையர்களின் தலைவன் அவசரப்படுத்தினான்.
“சொல்கிறேன்! அங்கே தான் குடிநீர் சேகரிப்பிற்காக எங்களது கலமானது நங்கூரமிடப்பட்டது. நாங்கள் புறப்படும் வேளையில் அங்கே ஒர் அரபு நாட்டு கப்பல் உட்புகுவதையும் கவனித்தேன்”
“துறைமுகங்களில் கப்பல் நங்கூரமிடப்படுவதும் வணிகம் செய்வதும் இயல்புதானே? அதிலென்ன எனக்கு இலாபமிருக்கிறது ?” என மேலும் அவசரப்படுத்தினான் தலைவன்.
“சற்றுப் பொறுமையாக இருங்கள்! என்னை முழுவதுமாகத் தகவலை தர அவகாசம் கொடுங்கள்” எனச் சற்றே கண்டிப்பை குரலில் காட்டி அபு பக்கர் கூற, கொள்ளையர் தலைவன் சிறிது நிதானித்தான்.
அபு பக்கர் தொடர்ந்து, “அந்தக் கலத்தில் நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட உயர் ஜாதி *அரபு குதிரைகள் இருந்தன. அவை பாண்டிய நாட்டிற்குக் கொண்டு செல்ல படுகின்றன. வழியில் கலபதி திடீரென்று கடல் காய்ச்சலால் நோய்வாய் பட்டுவிடத் தலைவன் இல்லா வல்லம் ஆட்டம் காண தொடங்கிற்று. ஆதலால் அவர்கள் கலபதிக்குச் சிகிச்சை மேற்கொள்ளவே அங்கு வந்து சேர்ந்தனர்.
கலபதி அற்ற கலமோ தளபதி அற்ற களம்!!
பாண்டிய நாடு செல்லும் மரக்கலத்தில் உயர் ஜாதி புரவிகளும் உண்டு, முத்துக்களை அள்ளிச் செல்ல கொள்ளை செல்வமும் உண்டு. எம்மனைவரையும் அடிமையாக்கி விற்றால் கூட உமக்கு இதில் வருகின்ற இலாபம் அதில் கிட்டாது. இத்தகவலை கூறி எங்களது சுதந்திரத்தையும் உயிரையும் மீட்பது இழிவான செயலென்று நான் அறிவேன். அறிந்தும் வேறெதுவும் செய்ய முடியாத நிலையியே இதை நான் உனக்குக் கூறுகிறேன்” என ஒலித்த அபு பக்கரின் குரலில் வலியும் விரக்தியும் போட்டி போட்டன.
மார்க்கோ போலோ என்ற வெனிஸ் நகரை சேர்ந்த வர்த்தகப் பயணி, தன்னுடைய குறிப்பில் பாண்டியநாட்டில் புரவிகளை இறக்குமதி செய்ததைப் பற்றிக் குறிப்பிடுகிறார்.
“The region does not breed horses but imports them from Aden and beyond. Over 2000 steeds arrive on ships each year” – Marco Polo
அதைக் கண்டுகொண்ட கொள்ளையர் தலைவனும், ஒர் விகார சிரிப்புடன், “நீ வாழ பிறரை அழிப்பதொன்றும் பாவமில்லை. அதையும் மீறி நீ பரிதாபம் கொள்வதனால் ஆவதற்கு ஏதுமில்லை.
நீ தெரிவித்த தகவல் உத்தமமே. ஆனால் அதை அறிந்த பிறகும் நான் எதற்காக உங்களை விடுவிக்க வேண்டும் ?” என அவனின் வஞ்சக புத்தியை நிலைநாட்ட, அபு பக்கரோ நிதானமான குரலில், “நான் யாருடன் வாணிபம் செய்கின்றேனோ அவர்களாகவே மாறுவதே என் வழமை.
வணிகர்கள் இடத்திற்கு ஏற்றவாறும் மொழிக்கு ஏற்றவாறும், அந்தந்த மக்களுக்கு ஏற்றவாறும் வாணிபம் செய்யவேண்டும்.
அவ்வாறு பார்த்தால், உன்னுடன் நான் ஏற்படுத்திக்கொண்ட வாணிபத்தில் முன்னெச்சரிக்கை இல்லாது செயல்படுவேன் என்று எவ்வாறு எண்ணம் கொண்டாய் ?” என மிடுக்குடன் வினவ, கொள்ளையர் தலைவன் சிறிது தடுமாறி பின் அவசரவசரமாய்த் தன்னை நிதானப்படுத்திக் கொண்டவன், பழைய நிமிர்வான குரலிலே, “என்ன பிதற்றல் இது ?” எனக் கோபம் பரவிய குரலில் வினவினான்.
“பிதற்றல் இல்லை. தற்காப்பு!
உன் நாவிற்கு எலும்பில்லை என்பதை நான் உன்னைக் கண்ட கணமே உணர்ந்துகொண்டேன். ஆதலால் தகவலை கூறிய நான், அது வந்து சேரும் கணத்தைக் கூறவில்லை.
எம்மனைவரது உயிருக்கும் சுதந்திரத்திற்கும் நீ உன் தொழிலின் மீது உத்தரவாதம் கொடுப்பாயானால், நான் பாண்டிய நாடு நோக்கி செல்லும் கலம் வந்து சேரும் காலத்தைக் கூறுகிறேன்” என வணிகனாக வியாபாரம் பேசினான்.
சில கண்ணிமைகளின் சிந்தனைக்குப் பிறகு, “அவ்வாறே ஆகட்டும்!. தகவலை கூறு. நான் உனக்குத் தரும் வாக்கு, எனக்குக் கிட்டவிருக்கும் அதீத இலாபத்திற்காக அல்ல. நான் முன்பே செய்துகொடுத்த சத்தியத்திற்காக” எனக் கூறிய கடற்கொள்ளையனின் குரல் ஏதோ கனவில் ஒலிப்பதை போன்று ஒலித்தது.
அவன் பேச்சிலிலுள்ள மறைபொருளை உணரமுடியாத அபுபக்கர் அவனிடம், “என்ன கூறுகிறாய் ? விளங்கவில்லை” என அறிந்துகொள்ள முயன்ற போது, கடற் கொள்ளையனின் தலைவன் ஒர் கூர்பார்வையைப் பக்கர் மீது பதித்தபடி, “அச்செய்தியை அறிய அவா கொண்டால் உன் கதி அதோ கதி என்பதை உன் மதியில் பதித்துக் கொள்” என எச்சரிக்க, பக்கரின் முகம் இறுக தொடங்கியது. அதோடு அவனுடைய உதடுகளை அழுந்த மூடிக்கொண்டான்.
கொள்ளையர்கள் தரணிக்குள் உட்புகுந்து நான்கு நாழிகைக்குமேல் ஆகியிருந்தது. நேரம் இரண்டாம் ஜாமம் ஆதலால், முழுமையாக இருள் கவிழ்ந்திருந்தாலும் இரவின் அரசனான சந்திரனோ அவனின் காவலர்களான வெள்ளிகளோ விண்ணில் வலம் வராத காரணத்தினால் வெளிச்சமென்பது கொஞ்சமும் இல்லாது இருந்தது.
கலத்தில் ஏற்றிவைக்கப்பட்ட தீச்சுளுந்துகள் மட்டும் இரண்டு கலங்களுக்கும் தங்களால் இயன்ற மட்டும் கடற் காற்றோடு போராடி வெளிச்சத்தை அளித்துக்கொண்டிருந்தன. அந்த மந்தக வெளிச்சத்திலும் கடற்கொள்ளையர்களின் தலைவனின் முகம் விகாரமாகக் காட்சி அளித்தது. இரையைத் தேடும் வேட்டை நாயின் கண்களைப் போல ஒர் குரூரம் அந்த மந்தமான வெளிச்சத்திலும் நன்கு சுடர்விட்டது. அவனுடைய சிவப்பு ஏறியிருந்த கண்கள் எதையோ எதிர்பார்த்திருந்தன என்பதை நிலையின்றிச் சுற்றி திரிந்த அவனுடைய கருவிழிகள் பறைசாற்றின.
ஆம் கடற்கொள்ளையன் எதிர்ப்பார்த்துக் காத்திருந்தது பாண்டி நாடு செல்லும் மரக்கலத்தை. அபு பக்கர் தன்னை நம்பிய மாலுமிகளுக்காக அவர்களின் உயிரை காப்பாற்றும் பொருட்டு, நாழிகையைக் கணக்கிட்டுக் கூறிவிட்டிருந்தான்.
பக்கர் முழுச் சுதந்திரத்தை எதிர்ப்பார்த்து தகவலை தெரிவித்திருக்க, தலைவனோ வேறு காரணம் மொழிந்தான்.
“நீ செல்லலாம் ஆனால் அக்கலாமானது என் வசமான பின்” எனத் திட்டமாக அறிவித்துவிட்டு அவன் சகாக்களிடம் ஏதோ அறிவிக்கவோ அறிவுறுத்தவோ சென்றிருக்க, இங்கோ தரணி கப்பல் வாசிகளும் முஹம்மதுவும் மரக்கலநாயகனை சூழ்ந்துகொண்டனர்.
அவர்களின் முகத்தில் கோபத்தின் ரேகைகள் நன்றாகப் பரவி படர்ந்திருக்க அவர்களது வார்த்தைகளும் தணலுக்குச் சற்றும் குறைவில்லாத உஷ்ணத்துடன் வெளிவந்தன.
“மரக்கல நாயகரே! நீங்கள் கொள்ளையரிடம் பேசியிருப்பது அதர்ம வாணிபம்” எனக் கோபமும் வெறுப்பும் கலந்த குரலில் வெளிவந்தன முஹம்மதுவின் வார்த்தைகள்.
“அதர்மியிடம் தர்ம வாணிபம் செல்லாது உபகலபதியாரே!” என உச்சரித்த அபு பக்கரின் குரலில் எந்தவொரு உணர்வும் பிரதிபலிக்கவில்லை. உணர்ச்சிகளை முற்றிலுமாகத் துடைத்தெறிந்த குரலும் முகமும் பக்கரிடம் இருக்க , இவ்வாறு பதில் தருபவரிடம் தாங்கள் என்ன எடுத்துரைக்க இயலும் என்று புரியாமல் முஹம்மது உட்பட அனைவரும் குழப்பத்தின் பிடியில் சிக்கினர்.
இப்போதும் கலபதி மௌனமே சாதித்தான்.
“உங்களது பேச்சில் நியாயமில்லை நாயகரே!” எனக் கப்பல் வாசிகளில் ஒருவன் கூற, மீண்டும் அதே பழைய நிதானமான குரலில், “நியாயத்தைக் காப்பாற்றினால் அநியாயமாக உங்களது உயிரை காப்பாற்ற இயலாது போய்விடும்” எனக் கூற, அவர்கள் சலசலக்க தொடங்கினர்.
முடிவாக முஹம்மது, “நாங்கள் உங்களின் அதர்ம வாணிபத்திற்கு ஒப்புக்கொள்ளவோ ஒத்துழைக்கவோ விரும்பவில்லை. எங்களால் ஒரு போதும் பாண்டிய நாட்டிற்கும் பாண்டிய சக்கரவர்த்திக்கு எதிரான காரியத்தில் ஈடுபட இயலாது. பாண்டிய நாட்டின் மீதும் பாண்டிய இளவலின் ஆளுகைக்கு உட்பட்ட இந்தக் கடல் பிராந்தியத்தின் மீதும் நம்பிக்கை கொண்டு வரும் வணிகக் கலத்திற்கு ஆபத்தென்றால் அஃது எங்களது நாட்டின் பெருமைக்கு இழுக்காகும். அதை நாங்கள் அனுமதிக்கமாட்டோம்.எங்களது உயிரை துறந்தாலும் துறப்போம் விசுவாசத்தை அல்ல” எனத் திட்டமாக அறிவிக்க, இம்முறை அபு பக்கரின் முகம் கோபத்தைக் காட்டியது.
“உங்களிடம் நான் அபிப்ராயம் வினவவில்லை. அஃது எனக்கு அவசியமற்ற ஒன்றும் கூட. இக்கலத்தில் முடிவெடுக்கும் நிலையில் உள்ளவர்கள் நானும் கலபதியுமே தவிர, தாம் யாருமில்லை. அதை மனதில் நிறுத்தி அதற்கேற்ப உமது நாவு வார்த்தைகளை உச்சரிப்பது உத்தமம்” எனக் கூறியவன் அங்கே ஒர் கண்ணிமைகூடத் தாமதிக்காது விடுவிடுவென்று அவர்களைக் கடந்து செல்ல, அவர்கள் அதிர்ச்சியில் உறைந்தனர்.
அனைவரது முகமுமே பகிரங்கமாய் அதிருப்தியையும் கோபத்தையும் இயலாமையையும் ஒரு சேர வெளிக்காட்ட, அவர்களின் உள்ளக் குமுறல்களுக்குப் பதிலளிக்க வேண்டிய கலபதியோ ஏதும் சொல்ல பிரியப்படாதவனாய் அபு பக்கரின் பின்னே செல்ல, அவர்கள் செய்வதறியாது திக்பிரம்மை கொண்டனர்.
அதற்குள் அங்கிருந்த கொள்ளையர்கள் மீண்டும் அவர்களைச் சூழ்ந்துகொள்ள, ஏதும் செய்ய இயலாத நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டனர்.
கொள்ளையர் தலைவன் சிறிது நேரத்தில் பகட்டுடனும் மிடுக்குடனும் வந்தவன், அவனுடைய கரகரப்பான குரலில் திடீரென்று விகாரமாகச் சிரிக்கத் தொடங்கவே, அவனது கோர சிரிப்பொலி அந்த இரண்டாம் ஜாமத்தின் அமைதியையும் கடல் அலைகளின் இலேசான சலசலப்பு ஒலியையும் ஊடுருவி சென்று அனர்த்தமான அமானுஷ்ய சூழலை சிருஷ்டித்தது.
அவனது சிரிப்பொலி, அதிருப்தியை அடைந்திருந்த தரணி கப்பல் வாசிகளின் நெஞ்சில் அச்சத்தை மூட்டியது. அவர்களின் அச்சம் அவனுக்கு இன்னமும் வெறியை கூட்டியது. அகங்காரமாய், “சொல்வதை அப்படியே செய்தால், இரவின் நான்காம் ஜாமத்தில் உங்களது உயிரும் சுதந்திரமும் உங்களுக்கு. மீறினால் அவை இரண்டும் எனக்கு.
இக்கணத்திலிருந்து என் சொல்லே உங்களுக்கு வேதமாக வேண்டும்.
எதிர்கேள்வி கேட்பவர்கள் என் எதிரியாகப் பார்க்கப்படுவீர்கள். இதுவரை எனக்கு எதிரிகள் இருந்ததில்லை, இனிமேல் எதிர்ப்பவர்கள் உயிரோடு இருக்கப் போவதில்லை” என அழுத்தமாக உச்சரித்தவனின் குரலில் எச்சரிக்கை மித மிஞ்சி காணப்பட்டது.
அனைவரையும் எச்சரித்தவன், அவனின் கூட்டத்தில் ஒருவனை அழைத்து, “கதம்பா! இவர்கள் செய்யவேண்டியதை கட்டளையிடு” எனப் பணிக்க, அந்தக் கதம்பன் என்பவன் விவரிக்கத் தொடங்கினான்.
“கொள்ளையர்களே! இன்னும் ஒரே நாழிகையில் நாம் எதிர்பார்க்கின்ற வங்கம் இங்கு வந்து சேரலாம். ஆகையால் துரிதமாகச் செயலில் ஈடுபடுங்கள். என் கட்டளைகளை அப்படியே நிறைவேற்றுங்கள்.
-
தீச்சுளுந்துகள் அனைத்தும் அணைக்கப்படட்டும்
-
கலபதி மரக்கலநாயகன் இவ்விருவரையும் தவிர மற்றவர்களின் கைகளிலும் கால்களிலும் கயிற்றை இறுக பிணையுங்கள். அதோடு வாயில் வஸ்திரத்தை வைத்து வாய் திறக்கவோ ஒலியெழுப்பவோ இயலாத வண்ணம் கட்டுங்கள்.