Advertisement
அத்தியாயம் -5(2)
விருட் என அவன் காரை எடுத்த வேகமே அவனது கோவத்தை சொல்லாமல் சொன்னது. உன் கோவம் என்னை எந்த வகையிலும் பாதிக்காது என்பது போல இயல்பாக இருந்த பிருந்தா சில நொடிகளில் தனது ஓவர் கோட் கழட்டி வைத்து விட்டாள்.
நான் சொன்னாலும் கண்டிப்பாக கேட்க மாட்டாள் என்பது தெளிவாக அவனுக்கு புரிந்தது.
அவளாக ஏதாவது பேசுவாள் என எதிர்பார்த்திருந்தவன் இடையிடையில் அவள் கவனிக்காத போது அவளை பார்க்க அவள் கண்டுகொள்ளவே இல்லை.
குரலை செருமிக் கொண்டவன், “என் மூளைய கழுவுற அளவுக்கு மோசமான சிந்தனை உள்ளவன் இல்லை” என்றான்.
‘யார் நீயா பேசுறது?’ என்பது போல பார்த்தாள் பிருந்தா.
ஒதுக்குப்புறமான சாலையின் ஓரத்தில் காரை நிறுத்தியவன் அவளை பார்த்து, “நான் காலேஜ் படிக்கும் போது என் ஃபிரெண்ட்டும் ஒரு பொண்ணும் லவ் பண்ணினாங்க. நம்ம காலேஜ்தான் அவளும். வெளில மீட் பண்றப்ப எல்லாம் லிப்ஸ்டிக் இல்லாம பார்த்தது இல்லை அவளை. சீட் பண்ணிட்டா என் ஃபிரெண்ட்ட. அவங்க கதை எல்லாம் டீடெயிலா சொல்ல விரும்பல. ஆனா யாரும் லிப்ஸ்டிக் போட்டு பார்த்தாலே அவ மூஞ்சு ஞாபகம் வந்து தொலையுது. வேற யாரும்னா கூட பரவாயில்ல, நீ அவளை நினைவு படுத்தறது சுத்தமா டைஜஸ்ட் பண்ண முடியலை” என விளக்கம் சொன்னான்.
பிருந்தா அவனையே ஊன்றி பார்த்திருக்க, “நிஜமா பிருந்தா. உனக்கு சில்லியா தெரியலாம். நீ ஒரு ஏமாத்துக்காரிய நினைவு படுத்தறது பிடிக்கல எனக்கு. அதான் ரிமூவ் பண்ண சொன்னேன். நீ கேட்கல, நான்…” என்றவன் அப்படியே நிறுத்தினான்.
“இந்த காரணத்தை இப்படி பொறுமையா அப்பவே சொல்லியிருக்கலாம்தானே?”
“ம்ம்… என்னவோ அப்படியெல்லாம் வர மாட்டேங்குதே…”
“இப்ப எப்படி வந்ததாம்?” என அவள் கேட்க அவன் பதில் சொல்லாமல் பார்த்திருந்தான்.
“ம்ம்… அப்புறம் ஸ்லீவ்லெஸ் ட்ரெஸ் கூட அவளை நினைவு படுத்துச்சா?” கொஞ்சம் கோவமாக கேட்டாள்.
இல்லை என மறுப்பாக தலையசைத்தவன், “உன்னை கண்ட்ரோல் பண்றதா நீ நினைக்கலாம். உண்மை என்னன்னா உன்னை இப்படி யாரும் பார்க்கிறதை சகிச்சுக்க முடியலை” என்றான்.
“பார்க்கிறவன் தப்பா என் தப்பா? எனக்கு பிடிச்ச மாதிரி இருக்க கூடாதா நான்?”
“இது ஈரோடு பிருந்தா. சென்னை பெங்களூரு எல்லாம் சகஜமா இருக்கலாம். இங்க நம்ம பக்கம் ஒரு மாதிரி பார்ப்பாங்கதானே? இப்படி ட்ரெஸ் போடாத ப்ளீஸ்”
பிருந்தா முறைப்பாக பார்க்க, “நான் ஷர்ட் இல்லாம என்னை யாரும் பார்த்தா ஓகேவா உனக்கு?” எனக் கேட்டான்.
அவன் வாயில் சுண்டி விட்டவள், “நான் டாப் போட்டுத்தான் இருக்கேன்” என விறைப்பாக சொன்னாள்.
லேசாக சிரித்தவன், “எக்ஸாம்பிளுக்கு கேட்டேன்.. சொல்லு ஓகேவா உனக்கு?” என்றான்.
சட்டென, “உங்க விருப்பம். எனக்கொன்னும் இல்லை” என்றாள்.
“ம்ம்… இப்படித்தான் நீ சொல்வன்னு எக்ஸ்பெக்ட் பண்ணினேன். ஆனா எனக்கு ஓகே இல்ல. ஏன்னா நம்ம ரெண்டு பேருக்கும் ஒரு விஷயத்துல வித்தியாசம் இருக்கு” என்றான்.
“என்ன வித்தியாசம்? தயவு செஞ்சு என்னை லவ் பண்றேன் அதான் பொஸஸிவ்னு சொல்லி காமெடி பண்ணிடாதீங்க” என்றாள்.
தன் காதலை பற்றி சொல்லும் எண்ணம் இல்லை என்றாலும் சொன்னாலும் நம்ப மாட்டாள் என நினைத்தவன் அதை பற்றி மூச்சு விட வில்லை.
“சரிடி பொண்டாட்டினு பொஸஸிவ் இருக்கலாம்தானே? நம்ம ஊருல ஒரு மாதிரி பார்ப்பானுங்க டி. உன்னை புடவைதான் கட்டணும்னு சொல்றேனா?” இப்படி தன்மையாக பேசும் பிரசன்னா அவளுக்கு புதிது.
‘அட நம்மகிட்ட கிட்டத்தட்ட கெஞ்சுறானே பரங்கிமலை!’ உள்ளுக்குள் அசந்தவள் வெளியில் காட்டிக் கொள்ளவில்லை.
ஓவர் கோட் எடுத்து அவளிடம் நீட்டியவன், “படுத்தாம போடு. வழு வழுன்னு உன் தோள் பார்க்கும் போது நானே வழுக்கிறேன்” என்றான்.
கையில் வாங்கியவள் இன்னும் யோசனையாக அவனை பார்த்திருக்க கொஞ்சம் அவளை நெருங்கியவன் அவளது வலது பக்க வெற்று தோளில் முத்தம் வைக்க உடல் அதிர நிமிர்ந்து அமர்ந்தாள்.
தன் புறங்கையால் அவளது தோளை மென்மையாக வருடியவன், “நானும் சும்மா இருக்க மாட்டேன், என் கண்ட்ரோல் மீறுது, சொல்லிட்டேன்” என்றான்.
அவன் கையை தட்டி விட்டவள், “பப்ளிக் பிளேஸ்ல இப்படி செய்ற அளவுக்கு நீங்க கிடையாதுன்னு தெரியும். இருந்தாலும் அப்படி ஒரு மாதிரி கெஞ்சி கேட்டதுல கொஞ்சமா… கொஞ்சம்தான்….வேற கற்பனை எல்லாம் செய்யக் கூடாது. கொஞ்சமா… ம்ம்ம்… ஓகே ன்னு தோணுது. ஆனா வீட்ல நீங்க நடந்துகிட்டதுல செம கோவமா இருக்கேன். சாரி கேட்டு சமாதானம் ஆகுற ஸ்டேஜ் தாண்டிட்டேன். மூணு நிமிஷம் டைம் தர்றேன், சமாதானம் பண்ணுங்க. ஸ்லீவ்ஸ் மறைச்சிடுறேன்” என்றாள்.
பிரசன்னாவுக்கு கண்களை கட்ட கண்களை மூடி பின் பக்கமாக சாய்ந்தவன், “வச்சு செய்றடி என்னை” என்றான்.
“மூணு நிமிஷம் இல்ல முப்பது மணி நேரம் ஆனாலும் உங்களால சமாதானம் செய்ய உருப்படியான எதுவும் கண்டுபிடிக்க முடியாது. ஒண்ணு பண்ணுங்க, ஆல்ரெடி நான் கேட்ருந்தேனே… ஆர்ட்ஸ் காலேஜ்ல சீட்ஸ், அதுக்கு ஏற்பாடு பண்ணுங்க” என்றாள்.
திடுக்கிட்டு நிமிர்ந்து அமர்ந்தவன், “என்னடி பேரம் இது?” எனக் கேட்டான்.
“சேச்ச அப்படியெல்லாம் சொல்லாதீங்க. ஜஸ்ட் என்னை சமாதானம் செய்றீங்க மாமா, அவ்ளோதான்” என்றாள்.
“விஜய் எந்த பெரிய முடிவுன்னாலும் அப்பாவை கேட்டுத்தான் செய்வான். அவனுக்கு அது அப்பாவோட பிராப்பர்ட்டி. அவன் அப்படித்தான் பார்த்திட்டு இருக்கான். அப்பா ஒத்துக்க மாட்டார்” என்றான்.
“உங்க காலேஜ்ல மாமாகிட்ட கேட்காமலே நீங்க முடிவு பண்ணுனீங்க, இப்போ காரணம் சொல்லாதீங்க. மூணு நிமிஷம் முடிய போகுது, சீக்கிரம்” என அவசர படுத்தினாள்.
அவளையே இமைக்காமல் பார்த்தவன், “சரி டி ஊசி வெடி, அப்படியே உன் லிப்ஸ் கூட துடை” என்றான்.
“ஓவரா போறீங்க மாமா. அதெப்படி நான் எனக்கு பிடிச்சது செஞ்சா எவளோ ஞாபகம் வருவா? எப்படி ரிமூவ் செய்றது? அடுத்த முறை பார்க்கலாம்…” என பிருந்தா சொல்லிக் கொண்டிருக்க தனது சீட்டை பின்னால் நகர செய்து அவளை அப்படியே தன் மடியில் அமர வைத்தவன் தன்னை பார்க்க அவளை திருப்பிக் கொண்டான்.
அவளுக்கு அமர வசதி படாமல் போக அவளது வலது கையை தன் தோளை சுற்றி போட்டுக் கொண்டவன் தன்னோடு இன்னும் நெருக்கத்தை அதிகரிக்க உட்கார வசதியாக இருந்தாலும் அவனோடுடனான அந்த நெருக்கம் வெட்க பட வைக்க எளிதாக ஏற்க முடியவில்லை.
அவன் வேறு எதுவும் செய்யவில்லை. ஆனால் அவன் மெய் உணர்வதும் அவனது வாசமும் சுவாசமும் அவளது நாடித் துடிப்பை கூட்டி மனதை தடுமாற வைத்தது.
அந்த நெருக்கத்தில் நெளிந்தவளுக்கு வெட்கம் தெளிந்து பதட்டமாகிப் போக அவள் முகத்தை இழுத்தவன், “பாரு இப்போ கூட எப்படியெல்லாமோ தோணுது. டீப் கிஸ் வேணும்னு ஆசையா இருக்கு. இப்ப இல்லைனா கூட சீக்கிரம் உனக்கும் இந்த ஆசை வரும். அப்ப…” என்றவன் அவள் இதழ்களை வருடி, “இது டிஸ்டர்ப் செய்யும். இது வேலிட் ரீசன்தானே?” புருவத்தை உயர்த்திக் கேட்டான்.
“நீங்களும் உங்க ரீசனும்!” எரிச்சலாக மொழிந்தாள்.
“ப்ச் ஃப்யூச்சர்ல நடக்குதா இல்லையான்னு பாரு. இதை க்ளீன் செய்யாம உன்னை விட மாட்டேன் நான்”
“இப்போ எப்படி க்ளீன் பண்றது?” பற்களை நெறித்துக் கொண்டே கேட்டாள்.
“நீதான் பெரிய மூளைக்காரி ஆச்சே, இருக்கிற சோர்ஸ் வச்சு எப்படியாவது ரிமூவ் பண்ணு. உன் லிப்ஸ்க்கும் என் லிப்ஸுக்கும் இடையில் வேற எதுவும் வேணாமே?” தோரணையாக சொன்னான்.
எரிச்சல் அடைந்தவள் அவன் சட்டையின் தோள் பகுதியில் தன் உதடுகளை வைத்து அழுத்தி துடைத்துக் கொள்ள முதலில் திகைத்தாலும் தடுக்கவில்லை பிரசன்னா.
தன் வலது தோள் பட்டை பற்றியிருந்த அவளின் கை கொடுத்த அழுத்தமும் இடது தோள் உணர்ந்த இம்சையான உணர்வும் அவள் முகம் அசைகையில் உதடு தீண்டிய அவளது காது மடலும் அவளை அறியாமலேயே அந்த நெருக்கத்தில் அவள் உணர்த்திய மென்மையும் மயங்க செய்தது அவனை.
முகத்தை நிமிர்த்தி அவனிடம் காட்டியவள், “போய்டுச்சா?” எனக் கேட்க இதழ் ஓரம் சிரிப்பு துடிக்க இல்லை என தலையாட்டினான்.
மீண்டும் அவன் சட்டையில் துடைத்துக் கொண்டு சில நொடிகள் அவனை பேரவஸ்தைக்கு ஆளாக்கியவள், “இப்போ?” என கேட்க ஐந்து நொடிகள் ஆழ்ந்து பார்த்தவன் அவள் முகத்தை நெருங்கியிருந்தான்.
அந்த நிலையில் அவனிடமிருந்து விடுபட முடியாமல் பிரசன்னாவின் பிடறி முடியை பற்றி இழுக்க அதை பொருட்படுத்தாமல் அவள் உதடுகளை முற்றிலும் சுத்தம் செய்து விட்டு விலகியவன், “எஸ் இப்போ லிப்ஸ்டிக் ஃப்ரீ ஆகிடுச்சு என் மூட் சேஞ்சர்ஸ்” என கண்கள் சிமிட்டி குறும்பாக சொன்னான்.
கோவ மூச்சுகளோடு அவள் பார்த்திருக்க, “இப்போ எப்படி இந்த ஷர்ட்டோட நான் வர்றது ஹ்ம்ம்?” என உதட்டு சாயத்தின் தடமிருந்த தன் சட்டையை காட்டி கேட்டான்.
அவள் இன்னும் மூச்சு வாங்க முறைத்துக் கொண்டே இருக்க, “இவ்ளோ க்ளோஸப்ல மூச்சு வாங்குற? என் மூளை என் கண்ட்ரோல் தாண்டி யோசிக்குது” என்றவனின் பார்வையில் உள்ளுக்குள் பற்றி எரிய அவன் உச்சி முடியை பற்றி இழுத்தாள்.
“ஷ் ஹாஹா…. சரி சரி சரி… டுவெண்ட்டி சீட்ஸ் ஆர்ட்ஸ் காலேஜ்ல கன்ஃபார்ம் பண்றேன். நெக்ஸ்ட் இயர்ல எஃபெக்ட்டுக்கு வரும்” என பிரசன்னா சொல்ல, “நிஜமா?” எனக் கேட்டாள்.
“சொன்னா செய்திடுவேன்” என அவன் சொல்ல, அவனிடமிருந்து விலகப் பார்த்தவளுக்கு முடியவில்லை. எழ முயல, சுத்தமாக சௌகர்ய படவில்லை.
“வெயிட், நான் நினைச்சாதான் என்கிட்டேர்ந்து விலக முடியும் உன்னால” என அவள் கண்களை பார்க்க சொல்லிக் கொண்டே தன்னை குறுக்கி அவளை அலுங்காமல் பக்கத்து இருக்கையில் விட்டான்.
கண்ணாடியில் தன் முகம் சிவந்து தலை லேசாக கலைந்திருப்பதை கண்டவள் அவனை முறைத்து விட்டு தன்னை சரி செய்து கொள்ள, அருகில் கிடந்த ஓவர் கோட் எடுத்து நீட்டினான். வெடுக் என பிடுங்கியவள் அணிந்து கொள்ள அவன் தன் சட்டையை கழற்றினான்.
“ஏய் மாமா! நிஜமா இப்படி அரை குறையா வர போறீங்களா? கொடுங்க ஷர்ட்ட நான் தண்ணி வச்சு துடைச்சு தர்றேன்” என்றாள்.
அவளை பார்த்து கண்கள் சிமிட்டியவன் சட்டையை உள் பக்கம் திருப்பி போட்டுக் கொள்ள அடர் நிற சட்டை என்பதால் அவ்வளவாக எதுவும் தெரியவில்லை.
“இப்போ ஓகேவா?” தன்னை காட்டி பிரசன்னா கேட்க சட்டையை பார்த்தவள் அவன் மலர்ந்த முகத்தை பார்த்து விட்டு தடுமாற என்ன என முகத்தை உயர்த்தி கேட்டான்.
‘என்ன இந்த முரட்டு பீஸ் அழகா இருக்கான்னு எல்லாம் தோணுது! சேச்ச எனக்கு ஏதோ கோளாறு, நாளைக்கு சரியாகிடுவேன்’ என நினைத்துக் கொண்டிருந்தவளை அவன் தொட, “ஓகே ஓகே” என அசட்டையாக சொல்லியவள், “நானும் சாரி மாமா” என்றாள்.
“எதுக்கு ஹார்பிக் கவுத்ததுக்கா?” என இவன் கேட்க ஆம் என்றாள்.
“பரவாயில்ல கொஞ்சம் நீ மேனர்ஸ் தெரிஞ்சவதான் போல” என இவன் சொல்ல பழிப்பு காட்டி விட்டு காரிலிருந்து இறங்கிக் கொண்டாள்.
இருவரும் திரையரங்கம் வரும் போது படம் ஆரம்பித்து அரை மணி நேரம் கடந்திருந்தது.
பிருந்தா ஏமாற்றமாக உதடுகள் பிதுக்க, திரையரங்கத்தின் மேனேஜரிடம் எதுவோ பேசினான். மேனேஜர் கைபேசியில் யாருக்கோ அழைத்து பேச, “ஏற்கனவே லேட், இதுல இன்னும் லேட் பண்றான்” கடுப்பாக முணு முணுத்தாள் பிருந்தா.
அரை மணி நேரம் கழித்து பிருந்தாவை கை பிடித்து அழைத்துக் கொண்டு ஒரு திரையரங்கின் வாயிலை திறந்து கொண்டு உள்ளே சென்றான்.
“அடுத்த வாரத்திலேர்ந்து இந்த சினிமா ஹால் ஆக்டிவ் ஆகும். அதுக்கு முன்னாடி இன்னைக்கு நமக்கு மட்டும் ஸ்பெஷல் ஷோ இங்க” என்றான்.
ஆமாம் அந்த திரையரங்கத்தில் மொத்தம் மூன்று உள் அரங்குகள் இருந்தன. இது நான்காவதாக தயாராகிக் கொண்டிருந்தது. அடுத்த வாரத்திலிருந்து செயல் பட இருந்ததை இன்றே செயல் பட வைத்திருந்தான் பிரசன்னா.
பிருந்தா உச்ச பச்ச ஆச்சர்யத்தில் விழி விரித்து அவனை அதிசயமாக பார்க்க அவள் இடுப்பில் கை கோர்த்து தன்னோடு நெருக்கியவாறு அழைத்து சென்று இருக்கையில் அமர்த்தினான்.
இருவர் மட்டுமே அந்த அரங்கத்தில் இருக்க திரையில் கண்கள் இருந்தாலும் பிருந்தாவுக்கு கருத்தில் எதுவுமே பதியவில்லை. பிரசன்னாவின் பார்வையோ பிருந்தாவிடத்தில் மட்டுமே இருந்தது.
ஆக மொத்தம் இருவருமே அந்த திரைப்படத்தை பார்க்கவில்லை.
பிருந்தாவுக்கு ‘எனக்காக செய்திருக்கிறான் இவன்’ என்பதில் கர்வம் சற்று தலை தூக்க, அவனுக்கோ அவளருகில் அவனது ஆணவம் கொஞ்சமல்ல வெகுவாகவே ஆட்டம் காண ஆரம்பித்திருந்தது.